Στο τέλος της δημοσίευσης υπάρχει μια παρουσίαση φωτογραφιών από τις συγκεντρώσεις-πορείες. Φυσικά, υπάρχουν και αρκετές από την «αγωνιστική» πορεία του ΠΑΜΕ προς την Πύλη του Αδριανού!
Η σημερινή συγκέντρωση ήταν σαφώς μικρότερη από τις προηγούμενες. Υπολογίζω τη συγκέντρωση ΓΣΕΕ, πρωτοβάθμιων σωματίων και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και των Αντιεξουσιαστικών Κινήσεων) σε περίπου 7-8.000. Του ΠΑΜΕ κάπως μεγαλύτερη (γύρω στις 10.000). Και οι δυο συγκεντρώσεις δηλαδή ενδεχομένως κοντά στις 20.000.
Το εργατικό κίνημα, δυστυχώς, πληρώνει τις αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς. Με τόσο θυμό και αγανάκτηση στον κόσμο της εργασίας θα περίμενε κανείς πολύ μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Ωστόσο μετά τη μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μάη οι απεργίες και οι πορείες φθίνουν ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ ουσιαστικά επιτρέπει στην κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα που θέλει, πραγματοποιώντας κινητοποιήσεις πολύ κάτω από τις απαιτήσεις του κινήματος. Αν πραγματοποιούσε τις 6 γενικές απεργίες που έχει καλέσει μέχρι σήμερα όχι σε τόσο αραιά διαστήματα τη μια από την άλλη αλλά πιο πυκνά χρονικά, τότε και θα έπειθε τον κόσμο ότι θέλει στα σοβαρά να κοντράρει τα μέτρα (και επομένως η συμμετοχή θα ήταν πιο μεγάλη) και θα είχε πιέσει πραγματικά την κυβέρνηση. Αλλά προφανώς ο στόχος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν ήταν να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά να διαπραγματευτεί μια πιο ήπια εκδοχή τους –αλλά και σε αυτό απέτυχε παταγωδώς…
Αλλά θα ήθελα να σταθώ στη διαδήλωση που έκανε το ΠΑΜΕ.
Όπως θα δείτε και στην παρουσίαση φωτογραφιών στο τέλος της δημοσίευσης, η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν ασφυκτικά περιφρουρημένη από το ΚΚΕ. Αλυσίδες υπήρχαν δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της πορείας. Όταν κάποια στιγμή προσπάθησα να μπω, εμποδίστηκα από την περιφρούρηση:
«Όχι από δω καλύτερα να τραβήξετε φωτογραφίες από έξω από την πορεία. Είναι καλύτερα!».
Τη δεύτερη φορά που επεχείρησα να διασχίσω το δρόμο από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο (στην οδό Φιλελλήνων) ακούστηκε ένα ξερό «όχι από δω!» από κάποιον της περιφρούρησης, αναγκάζοντάς με να πάω αρκετά μπροστά από την κεφαλή της πορείας για να περάσω απέναντι.
Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της ασφυκτικής περιφρούρησης; Όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων, ο λόγος ήταν να μην έλθουν σε επαφή οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Με άλλα λόγια, να εμποδιστεί κάθε απόπειρα ενότητας των διαδηλωτών.
Η πορεία του ΠΑΜΕ ξεκίνησε από την Ομόνοια με περίπου μια ώρα καθυστέρηση σε σχέση με όλους του υπόλοιπους. Ανέβηκε με βασανιστικά αργό ρυθμό τη Σταδίου. Κάθε τόσο η κεφαλή της διαδήλωσης σταματούσε. Για ποιό λόγο; Υποθέτω, οι υπεύθυνοι του ΚΚΕ, ήλπιζαν οι «άλλοι» διαδηλωτές να φύγουν από τη Βουλή που ήσαν συγκεντρωμένοι, για να μπορέσει να πάει και το ΠΑΜΕ μπροστά στη Βουλή χωρίς οι δυο συγκεντρώσεις να συναντηθούν.
Αφού απογοητεύτηκαν από τη ματαιότητα της προσμονής, το ΠΑΜΕ συνέχισε την πορεία του φτάνοντας στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος. Με το που έφτασε εκεί η πορεία, η ομάδα της περιφρούρησης με διπλή αλυσίδα πήρε θέση και απέκλεισε την οδό Όθωνος ούτως ώστε να γίνει καθαρό σε όλους (αν και δεν χρειαζόταν, αυτό είναι γνωστό…) ότι το ΚΚΕ ούτε επιδιώκει αλλά και ούτε θα επιτρέψει ποτέ την ενιαία δράση του εργατικού κινήματος.
Συνέβη λοιπόν εδώ ένα εκπληκτικό θέαμα:
Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ συνέχισε τη διαδήλωση του στη Φιλελλήνων!
Ανέβηκε όλη τη Φιλελλήνων και έστριψε στην Αμαλίας προς τη Λεωφόρο Συγγρού!
Αλλά όχι, δεν κατηφόρισε προς την αμαρτωλή λεωφόρο…
Μόλις η πορεία έφτασε στην Πύλη του Αδριανού, από τα μεγάφωνα του βαν που προπορευόταν, ακούστηκε:
«Εδώ τελειώνει η πορεία μας. Η περιφρούρηση να παραμείνει στη θέση της. Οι σημαίες να παραδοθούν εδώ. Να διαλυθούμε προς το μετρό της Ακρόπολης»!
Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ δεν διαθέτει φαντασία; Ορίστε, μια καινοφανής πρόταση για τις πορείες:
Ομόνοια-κάτω πλευρά του Συντάγματος-Φιλελλήνων-Πύλη του Αδριανού.
Ιδού η νέα πρόταση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις στην πράξη…
Άγγελος Κ
8 Απαντήσεις to “Η διαδήλωση της Πέμπτης 8/7/2010”
Κατώτερη των περιστάσεων η σημερινή συγκέντρωση και πορεία
Posted by: ftanei_pia on: 08/07/2010
Συμφωνώ και με το σχόλιο της Aformi, αλλά και με το άρθρο του Ftanei pia.
Μια δύο σκέψεις δικές μου θα τις γράψω μόλις μπορέσω.
Βασίλης Τσόκαλης
gkantemi
Βασίλης Τσόκαλης
ftanei_pia
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΔΑΠ 
08/07/2010 σε 00:25
Μ αυτό το ΚΚΕ δεν αλλάζει τίποτα στο κίνημα
08/07/2010 σε 00:25
Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τώρα μπορείτε να δείτε γιατί το ΚΚΕ έχει ασυλία για όσα αστεία συμβαίνουν στο λιμάνι. Την ανταλλάσσει με τουριστικές βόλτες στην πύλη του Αδριανού. Ευχαριστώ σας για την ανάρτηση, θα χρησιμεύσει ως στοιχείο σε δικιά μου αντίστοιχη. Καλό απόγευμα παιδιά.
08/07/2010 σε 00:25
To KKE δεν είναι παρά βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος. Τίποτε άλλο. Οι δήθεν κόντρες με τον Πάγκαλο και την κυβέρνηση είναι θεατράκι για αφελείς, ο καλός και ο κακός μπάτσος. Έτσι κρατάνε τον εργαζόμενο φτωχό κόσμο ελεγχόμενο, υποσχόμενοι εδώ και δεκαετίες την παγκόσμια επανάσταση, όπως οι μουσουλμάνοι τάζουν πιλάφια και ουρί του παραδείσου στην άλλη ζωή. Πόσοι άνθρωποι έζησαν, θυσιάστηκαν γι αυτό το κόμμα – βαμμένος αυτός ο τόπος με το αίμα των κουμουνιστών – που τόσα χρόνια μαζεύει ένα τεράστιο ποσοστό στις εκλογές για να μην κάνει τελικά παρά συμβολικές κινήσεις! Με την καθοδήγηση αποβλακώνουνε τους έρμους τους νεολαίους τους, στερώντας τους την ικανότητα κριτικής, επομένως ανατρεπτικής σκέψης, απορροφώντας έτσι όλη τη ζωντάνια της νέας γενιάς που τους πιστεύει και εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους: κουπόνια, αφίσες, ριζοσπάστης, συντεταγμένες πορείες. Όσο για την άλλη αριστερά… ποιά άλλη αριστερά; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, το δείχουν εξάλλου οι αριθμοί. Υπάρχουν μόνο καθαροί, τίμιοι άνθρωποι και πολιτικοί καμιά φορά, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με ήθος και πραγματικά οράματα. Αυτή είναι η μόνη αριστερά, σκόρπια εδώ κι εκεί. Κι όταν πάει να συναντηθεί, μπορεί και να βρεθούν κάποιοι … σε εντεταλμένη υπηρεσία… για να το αποτρέψουν. Ας είμαστε λοιπόν σε εγρήγορση και με κριτική ματιά να ξεχωρίζουμε τα πράγματα, όχι από το όνομα, μα απ’ την ουσία.
08/07/2010 σε 00:25
H “πορεία” του ΠΑΜΕ είχε τη σημειολογία της. Ηταν η ίδια ακριβώς με αυτήν του Επιταφίου της Μητρόπολης.
09/07/2010 σε 00:25
Θλιβερά τα συμπεράσματα που βγαίνουν αμείλικτα…
(και τα σωστά που επισήμανε σε σχόλιο ο “κ.κ.”)
Η διαφορά με τον Επιτάφιο ίσως έγκειται στο γεγονός ότι… δεν ακολουθεί φιέστα Ανάστασης (Χεχε) αλλά.. με ΛΥΠΗ μου κάνω μαύρο χιούμορ και ΔΕΝ θέλω να πολεμήσω το ΚΚΕ. Κάθε άλλο, κριτική κάνουμε με σκοπό ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, όχι τη διχόνοια.
Πάντως ρε παιδιά, αν μια μέρα βάλει το Χέρι του το… Αγιο Πνεύμα του Μαρξ και φωτίσει το ΚΚΕ να απαλλαγεί από τους δεινοσαύρους και να ανεβάσει σαν Γενικό Γραμματέα του το Γιώργο Ρούση, εγώ θα γίνω ΚΚΕ ! Ο Γιώργος Ρούσης είναι ίσως ο μοναδικός θεωρητικός του κόμματος που ΑΞΙΖΕΙ.
09/07/2010 σε 00:25
Κι εγώ να συμφωνήσω γιά το ατελέσφορο και το εκτονωτικό και των απεργιών-με τη μορφή που έχουν-αλλά και των διαδηλώσεων και πορειών. Δεν υπάρχει πιό α΄χαριστο αίσθημα σε μιά αγωνιστική διαδικασία από το ξεθύμασμα και την εκτόνωση μιάς απόλυτα λογικής οργής, που αντί κάθε μέρα που περνά να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται, τελικά συρρικνώνεται και απαξιώνεται. Γιά να γίνουν τα αιτήματα και η διατύπωση τους τελικά η χλεύη του Καρατζαφέρη και των επικοινωνιολόγων του ανοιακού Γιωργάκι. Κρίμα!
Φυσικά και μπαίνει στη κρίση μας και η τακτική του ΠΑΜΕ αλλά δεν εξαιρούνται, ακόμη περισσότερο φυσικά, και οι ανάλογες και ακόμα πιό μελαγχολικές των καθεστωτικών συνδικαλιστών.
Σαφέστατα χρειάζεται μιά επαναχάραξη της τακτικής των κομμάτων και των υπόλοιπων, των μη καθεστωτικών δηλαδή, συνδικαλιστικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται νέο αίμα, δηλαδή νέο πολιτικό προσωπικό και στην αριστερά,με φαντασία, δημιουργικότητα και οίστρο. Χρειάζονται Βελουχιώτηδες της πόλης και της πορείας, ικανοί να εκπλήξουν και να σαγηνεύσουν και άρα να τραβήξουν κόσμο στο δρόμο. Δεν εννοώ επικοινωνιακές σαχλαμάρες,εννοώ αληθινό αίσθημα στη πορεία και όχι γραφειοκρατική διεκπεραίωση στην οργάνωση της.Παλμό εφηβικό και φαντασία, κάτι που σημαίνει ότι ισως πρέπει το ηλικιακό όριο αυτών που οργανώνουν τις πορείες να κατέβει και κάπως να αυτονομηθεί η επιμέρους οργάνωση των διαδηλώσεων και να ανατεθεί εξ ολοκλήρου στη νεολαία.
09/07/2010 σε 00:25
Η ποδοσφαιρική αηδία (αηδία σημαίνει ‘έλλειψη ευχαρίστησης και ηδονής, έλλειμμα ζωής’[α-, ηδύς]) τελειώνει, άλλες αηδίες θα την αντικαταστήσουν. Κάπου κάπου όμως σκάνε μύτη και κάποιες ευχάριστες, ηδείς, εξελίξεις και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ήταν μια άκρως ευχάριστη εξέλιξη: το πτώμα της νεκροζώντανης Αριστεράς αρχίζει να αποσυντίθεται και σε λίγα χρόνια θα σαπίσει και οι οργανικές και ανόργανες ύλες που κατακρατά θα επιστρέψουν στη κοινωνία. Μια άλλη πολύ ευχάριστη εξέλιξη ήταν η διαδικασία εκφυλισμού των διαδηλώσεων των γενικών απεργιών. Τι αυταπάτες! Τι αυταπάτες! Έγιναν τέσσερις Γενικές Απεργίες (5 και 20 Μαΐου, 29 Ιουνίου, 8 Ιουλίου) μα καμιά δεν ήταν γενική γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν απήργησε, κι από τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο ένα μέρος που γινόταν ολοένα και μικρότερο: οι 150.000 στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου έγιναν 80.000 (20/5), 50.000 (29/6) και, τέλος, 15.000 (8/7)! Αφού δεν γίνεται τίποτα με τη μονοήμερη απεργία και τις διαδηλώσεις γιατί να χάσω και το μεροκάματο, σκέφτηκαν οι δημόσιοι και δεν απήργησαν.
Οι ‘γενικές απεργίες’ και οι διαδηλώσεις τέλος! Γιατί όμως αυτές οι εξελίξεις προκαλούν σε όλους απογοήτευση και πίκρα και αμηχανία και κατάθλιψη και εσύ τις θεωρείς πολύ ευχάριστες και ενθαρρυντικές; Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα θα καταργηθούν. Δεν καταργήθηκαν. Το πολιτικό και θεωρητικό αδιέξοδο της νεκροζώντανης Αριστεράς είναι αβυσαλέο. Αν δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μέτρα με την απεργία και τη διαδήλωση, πως θα τα καταργήσουμε; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ποιος είναι αυτός;
Στα ερωτήματα αυτά η νεκροζώντανη Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει; Εκτός κι αν γνωρίζει τον τρόπο και τον αποφεύγει. Γιατί να τον αποφεύγει; Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα και χρήζουν επειγόντως απαντήσεων. Θα επιχειρήσουμε να τις διατυπώσουμε: αύριο το πρωΐ, το θέμα του πρώτου, λογικά και χρονικά, σημειώματος θα είναι ελευθερία πνεύματος και ιστορική Αριστερά. Θα δείξω ότι η ιστορική Αριστερά δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ελευθερία πνεύματος. Οπότε δεν είναι Αριστερά, διότι για μένα Αριστερά, δηλαδή κομμουνισμός, σημαίνει ελευθερία πνεύματος.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα (κομμουνισμός, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία) και μετά θα πάω στο λαχανόκηπο να φυτέψω φασολάκια και όψιμα καλαμπόκια. Μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι δημιουργία και η δημιουργία ποίηση.
09/07/2010 σε 00:25
Απλα ο κόσμος δεν περιμένει τίποτα πια από τους ηδη υπάρχοντες φορείς και τα υπάρχοντα πρόσωπα. Ολα ανεξαιρέυως δικαια η αδικα. Να δημιουργηθούν νεα συνδικατα από ‘αγνωστους σε καθε χωρο δουλεια΄ς από τους ανεργους γενικά από τους φτωχούς εργαζόμενους και ανεργους. Αυτη η υποταγη στο δημοσιουπαλληλίκι την εφαγε την αριστερά την ροκάνισε και τώρα φανταζει γελοία SOVOKAI