Εντυπωσιακή η παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο διάλογο φάντασμα που επέβαλε η τρόικα στους συνδικαλιστές του μνημονίου με τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους». Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές – φυσικά μιλάω για ΠΑΣΚΕ και για ΔΑΚΕ- σύρθηκαν σε ένα διάλογο με προαποφασισμένο τι θα προσφέρουν. Απλώς ψάχνουν το «φύλλο συκής» που θα το καλύψουν. Ενδιαφέρον και σημειολογικά και το σκύψιμο όλο ενοχή των αρχισυνδικαλιστών Παναγόπουλου Μουτάφη Κουτσιούκη για αυτά που ετοιμάζονται να προσφέρουν για άλλη μια φορά στους εργοδότες και αυτά που προσπαθεί να ψελλίσει ο Βαγγέλης Μουτάφης. Ο δρόμος του «κοινωνικού εταιρισμού» δεν μπορεί να αποφέρει κανένα κέρδος στους εργαζόμενους όπως αποδείχθηκε τα δύο τελευταία χρόνια. Η ηγεσία του σ.κ. δεν «αντιλαμβάνεται» -τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία» ότι η κρίση δεν μπορεί να λυθεί συναινετικά. Μόνος στόχος αυτών των κομματικών στελεχών- συνδικαλιστών είναι τα κόμματά τους να απαλλαγούν από το βάρος μιας πράξης νομοθετικού περιεχομένου που θα αποδείκνυε τη μεγαλύτερη σαπίλα τους και του συστήματος που στηρίζουν.
Επί της ουσίας όμως αυτή η παρέμβαση του ΠΑΜΕ δεν απέφερε κανένα κέρδος για τους εργαζόμενους. Μια δημοσιότητα ίσως στα δελτία ειδήσεων των οκτώ. Οι «κοινωνικοί εταίροι» θα συναντηθούν και στου βοδιού το κέρατο για να υπογράψουν αυτά που τους υπαγόρευσε η τρόικα. Είναι πλέον καιρός να αντιληφθεί το ΠΑΜΕ ότι οι εργαζόμενοι οφείλουν να δράσουν και να αντισταθούν όλοι μαζί μέσα από τα σωματεία τους και από τα κινήματα που αναπτύσσονται στις γειτονιές. Άλλο το κόμμα άλλο η τάξη και το σωματείο. Το ΚΚΕ έχει δικαίωμα να ακολουθεί τη πολιτική που επιλέγει. Δεν έχει όμως δικαίωμα το ΠΑΜΕ να ξεχωρίζει τους εργαζόμενους από το τι ψήφιζαν η ψηφίζουν. Είναι απαραίτητη η κοινή δράση όλων των εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό. Το ΠΑΜΕ πρέπει να «αντιληφθεί»-και τα εισαγωγικά πάλι δεν είναι καθόλου τυχαία- ότι οι διαμαρτυρίες και τα νταηλίκια δεν αρκούν. Οι εργαζόμενοι θέλουν και μια μεγάλη νίκη για να μπορέσουν να ξαναπιάσουν το νήμα με τα σωματεία και την οργανωμένη δράση. Θέλει κοινή δράση των εργαζομένων ιδιαίτερα όσων αντιλαμβάνονται τη ταξικότητα της κρίσης και ακόμα ιδιαίτερα όσων σκέπτονται η εντάσσονται στην Αριστερά. Νίκη αυτή τη στιγμή είναι το σπάσιμο της λιτότητας είναι η ανατροπή της συγκυβέρνησης, νίκη είναι η διατήρηση των συμβάσεων εργασίας και δεν αναφέρομαι μόνο στην ΕΓΣΣΕ. Νίκη είναι να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα που θα έχει σαν αποτέλεσμα τον ταξικό αναπροσανατολισμό του. Αλλιώς θα παραμένει μόνο η διαμαρτυρία όσο καταστρέφονται κοινωνία και δικαιώματα. Δεν αρκεί να παριστάνεις τη Κασάνδρα, πρέπει να αποτρέπεις και αυτά που προβλέπεις για να είσαι αξιόπιστος.
Όσο για τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές θυμίζουν το καπετάνιο του ιταλικού κρουαζιερόπλοιου, που αφού έρριξε το καράβι στα βράχια, αφού εγκατέλειψε απο τους πρώτους το πλοίο την ώρα που οι υπόλοιποι πνίγονταν, προσπαθούσε να πείσει τους λιμενικούς ότι ήταν στο καράβι και συντόνιζε τη διάσωση.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΕ
Βασίλης Τσόκαλης
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΔΑΠ 