40 δις ευρώ:Ουάο!! Σωθήκαμε και εμείς και τα παιδιά μας!!….

Δευτέρα, 12 Απριλίου 2010   

 Και πάλι αρχίσαν οι φαμφάρες και οι βλακείες των διαπλεκόμενων που πανηγυρίζουν χωρίς κανένα δισταγμό, αναρωτιέμαι τι πανηγυρίζουν…. Απλά γυρίσαμε από εκεί που ξεκινήσαμε τον Ιανουάριο, δηλαδή στο σημείο μη επιστροφής. Είναι δύσκολο να πείσω τον κάθε ένα στην Ελλάδα ότι η παρ τίδα δεν σώζεται πια. Βαριέμαι να αναφέρω επιχειρήματα αριθμώντας τα κιόλας. Δεν αξίζει ο κόπος. Αντί αυτού θέλω να πω ότι οι νέοι πάλι πανηγυρισμοί μοιάζουν σε εμένα με παιδιά που παίζουν κλέφτες και αστυνόμους στην πίσω αυλή, απομονωμένα από τον πραγματικό κόσμο. Δεν ξέρουν καν για τι πράγμα μιλάνε και αυτό με φοβίζει πιο πολύ από την πραγματικότητα. Tα ίδια ισχύουν και για τους Ευρωπαίους ηγέτες που συμπεριφέρονται μαζί με την ελληνική πολιτική-επιχειρηματική ελίτ σαν αριστοκράτες που ακόμη δεν μπορούν να χωνέψουν ή να αναγνωρίσουν την πτώση τους. Και αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική τάξη, ούτε μόνο την ελληνική επιχειρηματική τάξη που έτρωγε εύκολα λεφτά από τη διαπλοκή και τις «δουλειές». Ούτε αφορά μόνο τα βύσματα του δημοσίου και τους κάθε είδους βολεμένους.

Αφορά μια γενιά ανθρώπων που ξέρουν ότι η κατάπτωση είναι ήδη εδώ και θα συμπεριλάβει μια ολόκληρη εποχή και τις αξίες της που με αφορμή το βαρίδι των χρεών θα πάνε στο πάτο της αβύσσου που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ας ακούσουμε τουλάχιστον τη μουσική η οποία συνοδεύει την πτώση μας… Για την αριστουργηματική ταινία του βίντεο δείτε εδώ : O Γατόπαρδος (1963) του Λουκίνο Βισκόντι Share | Αναρτήθηκε από Greek Rider

Σιγή ασυρμάτου από την ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ

Η σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλες τελείωσε και απλώς επιβεβαιώθηκε η εμμονή των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων στις μέχρι σήμερα νεοφιλελεύθερες επιλογές τους. Το μόνο που έμεινε είναι η δαμόκλειος σπάθη του Δ.Ν.Τ. στην ευρωζώνη σαν απειλή για  εργατικές και κοινωνικές διεκδικήσεις και η έλλειψη κάθε αλληλεγγύης απέναντι στα κράτη – μέλη που αντιμετωπίζουν προβλήματα από την μέχρι σήμερα πολιτική της ευρωζώνης.

Φυσικά επιβεβαιώνεται με τον πιο πανηγυρικό τρόπο και η τριπλή επιτήρηση από ΔΝΤ Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που δημιουργεί για τη χώρα μας συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κατοχής. Άσχετα με το τι επιτόκιο θα δανεισθεί αυτή την εβδομάδα η Ελλάδα, σίγουρα πολύ μεγαλύτερο από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, ο κόσμος της εργασίας θα πληρώνει καθημερινά δυσβάστακτα επιτόκια στα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα. Με μειώσεις ωρών εργασίας και μισθών, με απολύσεις, με ανατροπή του ασφαλιστικού.

Σε αυτό βάζει πλάτη και η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ που επέλεξε για τον εαυτό της το ρόλο του χειροκροτητή του πρωθυπουργού στο πρόσφατο συνέδριο της. Η μεγαλύτερη ξεφτίλα για όσους επέλεξαν το χειροκρότημα στον άνθρωπο που έκανε τη μεγαλύτερη επίθεση στους εργαζόμενους. Ασπόνδυλοι και σφογκοκωλάριοι κάθε εξουσίας. Το κυριότερο τέλειωσαν το συνέδριο χωρίς το παραμικρό πρόγραμμα δράσης για την αντιμετώπιση των αντεργατικών μέτρων η την υπογραφή ΕΣΣΕ. Από τη συγκεκριμένη ΓΣΕΕ οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Πρέπει να τη ξεπεράσουν και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους αγκαλιάζοντας τις πρωτοβουλίες των πρωτοβάθμιων σωματείων που υπάρχουν η τις νέες που δημιουργούνται.

Ας το σκεφτούν καλά οι εργαζόμενοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ η ακολουθούν τη ΠΑΣΚΕ αν τους αξίζει αυτός ο ρόλος που κάποιοι επέλεξαν γι’ αυτούς. Ας σκεφτούν αν η λογική του κοινωνικού εταιρισμού έχει αποφέρει κέρδος για τους εργαζόμενους, αλλά και υπέρ της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, τη προστασία των θέσεων εργασίας.

Πιστεύω ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δυσανασχετούν και ασφυκτιούν για το ρόλο αυτό. Πρέπει άμεσα να απεγκλωβιστούν σπάζοντας τα δεσμά που τους κρατούν σε κομματικές η παραταξιακές δεσμεύσεις.

Δυστυχώς σε αυτή τη λογική έχει εμπλακεί απ’ ότι φαίνεται και η ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ. Παρά την σωστή αρχική αντίδραση κάποιοι πρέπει να «τράβηξαν» το αυτάκι σε ορισμένους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σιγή ασυρμάτου που τηρείται με ευλάβεια από την Ομοσπονδία. Είναι καθαρό ότι στο Σύμφωνο Σταθερότητας έχουν εγγραφεί για φέτος 2,7 δις € για αποκρατικοποιήσεις, όλες οι οικονομικές και κυριακάτικες εφημερίδες τον τελευταίο μήνα είναι γεμάτες από ρεπορτάζ πώλησης πακέτου με την ΕΥΑΘ της ΕΥΔΑΠ η για παραχώρηση του μάνατζμεντ  μέχρι να ανεβούν οι τιμές στο χρηματιστήριο.

Ούτε μία ανακοίνωση;

Ούτε μία παράσταση διαμαρτυρίας για τα μάτια του κόσμου στα αρμόδια υπουργεία; Ούτε μία κουβέντα με τους συναδέλφους;

Τι γίνεται με την υπογραφή ΣΣΕ;

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό δεν μας αγγίζουν εμάς στην ΕΥΔΑΠ;

Μη πει κανένας έξυπνος ότι μόλις τώρα διορίστηκε διοίκηση στην εταιρεία. Το θέμα είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Όπως επίσης μη πει ίδιος έξυπνος ότι περιμένουμε κινήσεις από τη ΓΣΕΕ.

Η ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ είναι δευτεροβάθμιο όργανο νομικά κατοχυρωμένο και δεν μπορεί να επιδιώκει την αυτοακύρωση του. Υπερασπίζει το δημόσιο χαρακτήρα της εταιρείας , υπερασπίζει το βιοτικό επίπεδο των συναδέλφων και τα δικαιώματα τους.

Η ουσία είναι ότι οι συνάδελφοι στην εταιρεία πρέπει να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, με συζητήσεις αρχικά με συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς μετέπειτα, να συζητήσουν τρόπους αντίδρασης. Η αναβλητικότητα της ομοσπονδίας διευκολύνει αφάνταστα τη κυβέρνηση να διεκπεραιώσει εύκολα τα σχέδια που έχει για την ΕΥΔΑΠ. Η ομοσπονδία αναδεικνύεται σε μέρος του προβλήματος.

Αυτές οι κινήσεις ήδη έχουν ξεκινήσει καλό είναι η ομοσπονδία να τις ακολουθήσει, και να μην αρχίσει να μιλάει για διασπαστές γιατί θα χάσει και όποια αξιοπιστία της έχει απομείνει.

Και μη ξεχνιόμαστε αύριο 30/3/10 συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο των πρωτοβάθμιων σωματείων στα Προπύλαια 18:00 μ.μ.

Τα μέτρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσουν

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Πού το πάει η Γερμανία;

Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/03/2010

Του ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*

 Η Γερμανία έχει αντιμετωπίσει δριμεία κριτική για τη σκληρή της στάση σε σχέση με το ελληνικό πρόβλημα ακόμα και από άτομα με απόλυτα διαπιστωμένες νεοφιλελεύθερες αρχές, όπως ο Martin Wolf των Financial Times. Δεν είναι μόνο ότι αρνείται να πάρει μέτρα για τις πιο αδύνατες οικονομίες, αλλά ότι οι προτάσεις της -για το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, για παράδειγμα- προκρίνουν μια ακόμη πιο σκληρή εκδοχή του status quo. Το ζητούμενο για τη Γερμανία είναι να κλειδώσει τις υπάρχουσες οικονομικές πολιτικές και όχι να εξετάσει αν η κρίση απαιτεί νέες προσεγγίσεις. Είναι πια γνωστό ότι η οικονομική στρατηγική της Γερμανίας βασίζεται στις εξαγωγές της, ένα σημαντικό μέρος των οποίων πηγαίνουν στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Αυτές οι εξαγωγές δεν θα μπορέσουν να συνεχιστούν, αν οι πιο αδύνατες χώρες πέσουν σε βαθιά ύφεση ως αποτέλεσμα των μέτρων που παίρνουν για να διορθωθούν τα δημοσιονομικά τους. Ούτε τα δημοσιονομικά της Γερμανίας είναι προστατευμένα από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αν, για παράδειγμα, οι αγορές πουλούν κρατικά ομόλογα της Ελλάδας και της Ισπανίας, αυτό θα σήμαινε ότι αυτές οι χώρες θα αναγκαστούν να πάρουν ακόμα πιο περιοριστικά μέτρα, με αποτέλεσμα ότι, καθώς πέφτει η ζήτηση για τα γερμανικά προϊόντα, θα χειροτερεύουν τα γερμανικά δημοσιονομικά μεγέθη. Οι διάφορες κριτικές λένε κάτι πολύ απλό. Σε μια νομισματική ένωση, όπου οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ οικονομιών είναι σημαντικότατες, η πιο ισχυρή οικονομία δεν μπορεί να αδιαφορεί για τις εξελίξεις στις άλλες οικονομίες. Το ζήτημα είναι γιατί δεν το βλέπει έτσι η Γερμανία. Μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι ότι οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής στη Γερμανία είναι δέσμιοι των νεοφιλελεύθερων οικονομικών ιδεολογημάτων μιας προηγούμενης εποχής. Είναι δύσκολο για τα άτομα γρήγορα να αλλάξουν το νοηματικό πρίσμα μέσα από το οποίο κατανοούν την πραγματικότητα. Πόσο μάλλον στη Γερμανία, όπου η στρατηγική του χαμηλού πληθωρισμού αποτέλεσε θεμέλιο της οικονομικής πολιτικής για όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Βέβαια, η στρατηγική αυτή έφτανε στα όριά της και πριν ξεσπάσει η κρίση. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια η απόδοση της γερμανικής οικονομίας δεν ήταν καλή, με χαμηλή ανάπτυξη και αύξηση της παραγωγικότητας, περιορισμένες επενδύσεις και μεγάλη ανεργία. Το μόνο που την έσωσε ήταν οι εξαγωγές που βασίζονταν στη στρατηγική περιορισμού των μισθών, κάτι που δεν ισοδυναμεί με μια δυναμική οικονομία. Η αυτογνωσία σε αυτό το σημείο δεν έχει επηρεάσει τον σχεδιασμό οικονομικής πολιτικής. Με λίγα λόγια η πρώτη απάντηση βασίζεται στο ότι η στρατηγική της Γερμανίας δεν είναι ορθολογική ή, πιο μετριοπαθώς, ότι παίρνει χρόνο για τους σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής να χωνέψουν την πρόσφατη εμπειρία, την αλλαγή των οικονομικών συνθηκών και την ανάγκη για άλλα νοηματικά σχήματα. Αλλά υπάρχει μια διαφορετική, πιο ορθολογική απάντηση για την εμμονή της Γερμανίας. Ίσως οι σχεδιαστές τής οικονομικής πολιτικής εκεί έχουν μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το τι διακυβεύεται σήμερα σε σχέση με τα οικονομικά ζητήματα στο πλαίσιο της Ε.Ε. Ίσως κατανοούν ότι ένα «καλύτερο ευρώ» με μεγαλύτερη αλληλεγγύη, με έναν μεγάλο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, με συντονισμένη δημοσιονομική πολιτική και με μια άλλη κεντρική τράπεζα θα άλλαζε εντελώς τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα των τελευταίων ετών. Ότι θα έβαζε πάλι στο παιχνίδι τα λαϊκά στρώματα, τα συνδικάτα και τα κινήματα και τα κόμματα της αριστεράς. Ότι μια πιο συντονισμένη και παρεμβατική πολιτική θα χρειαζόταν και δημοκρατική νομιμοποίηση, πέραν από τη διακυβέρνηση που έχουμε γνωρίσει και τόσο αγάπησαν οι συντεχνίες των βιομηχάνων και χρηματιστών.

Οι δυο απαντήσεις δεν είναι απαραιτήτως αντιπαραθετικές. Μπορεί η γερμανική πολιτική να έχει στοιχεία ορθολογισμού σε σχέση με το συμφέρον του κεφαλαίου στο σύνολό του, αλλά στις επικρατούσες συνθήκες μπορεί η συγκεκριμένη στρατηγική να μην τους βγει. Να μην έχει, για παράδειγμα, υπολογιστεί καλά το βάθος της ύφεσης που προκαλείται από τη γερμανική πολιτική και ούτε οι πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Αυτό σημαίνει να ζει κανείς σε μια εποχή με μεγάλες αντιφάσεις, αλλά και μεγάλες προκλήσεις.

* Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Υ.Σ.  Η υπογράμμιση δική μας