Μόνος ο Παναγόπουλος στη ΓΣΕΕ

Η αποχώρηση της ΔΑΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης από το προεδρείο της ΓΣΕΕ σηματοδοτεί νέους δρόμους στη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος

Οι μυστικές επαφές του Παναγόπουλου με τον ΣΕΒ και τις υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έτσι και αλλιώς η ΓΣΕΕ δεν μπορούσε να εκπροσωπήσει τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας, εδώ και αρκετά χρόνια. Το κύρος της κορυφαίας συνδικαλιστικής συλλογικότητας τσαλαπατήθηκε ανεπανόρθωτα από έναν πρόεδρο που έλεγε ότι δεν θυμόταν με ποιόν συναντήθηκε και τι συμφώνησε και ταυτόχρονα να γίνεται ρόμπα από τον Πρεντεντέρη στο MEGA.

Η προσπάθεια του να ικανοποιήσει και να εξυπηρετήσει το ΠΑΣΟΚ στη νεοφιλελεύθερη κατρακύλα του, αλλά και τη διάσωση της παράταξης του από τη κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και τελικά και της κατάργησης του ρόλου των συνδικάτων,  έφεραν τα δραματικά αποτελέσματα πρώτα από όλα στον ίδιο. Και το σύστημα και οι εργαζόμενοι τον πέταξαν όπως την τρίχα από το ζυμάρι. Άσχετα αν ακόμα γατζώνεται από τον τίτλο του προέδρου και τη σφραγίδα της ΓΣΕΕ, δεν έχει πλέον καμία νομιμοποίηση εκπροσώπησης των εργαζομένων. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν με μαθηματική ακρίβεια όσοι ακόμα τον ακολουθούν είτε ως πρόσωπα, είτε ως συλλογικότητες.

Όσα σωματεία ή συνδικάτα προσαρμοσθούν στις νέες δύσκολες συνθήκες και λειτουργήσουν με δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων συσπειρώσουν τη πλειοψηφία των μελλών τους, δράσουν συλλογικά και με φαντασία ακολουθώντας τις προτάσεις των – μέχρι σήμερα βουβών αναγκαστικά εργαζομένων- θα έχουν θεαματικά αποτελέσματα στη προάσπιση των εργασιακών ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας.

Ο μυστικισμός οι κρυφές συναντήσεις και οι συμφωνίες κορυφής απλώς διευκολύνουν τη κυβέρνηση τη τρόικα και τους εργοδότες να διαιρέσουν αρχικά τους εργαζόμενους και να περάσουν τα νεοφιλελεύθερα σχέδια τους.

Οι λογικές του κοινωνικού εταιρισμού δεν έχουν καμιά θέση πλέον στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι σκληρές ταξικές επιθέσεις απαιτούν σκληρές ταξικές απαντήσεις,

Η απεργία της 15^ης Δεκέμβρη είναι η ευκαιρία των εργαζομένων και των πρωτοβάθμιων σωματείων να δώσουν τη πρώτη δυναμική απάντηση στον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν.

Και ναι μετά από πολλά χρόνια είμαι αισιόδοξος ότι αυτή η απάντηση θα δοθεί

Βασίλης Τσόκαλης

Για το ΣΕΦ και πολλά άλλα

Έστω και καθυστερημένα  νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω μερικές σκέψεις και προβληματισμούς για τη συνάντηση του προσωπικού με τη διοίκηση της εταιρείας και τον νέο Διευθύνοντα σύμβουλο κ. Μπάρδη.

Η συγκέντρωση από μόνη της είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα για το συνδικαλιστικό κίνημα  της ΕΥΔΑΠ. Είναι μια διαδικασία που έπρεπε να την έχει συγκαλέσει εδώ και 7 μήνες η ΟΜΕ –ΕΥΔΑΠ και όχι ο Διευθύνων Σύμβουλος.

Η διαδικασία της ανοιχτής συνέλευσης θα έπρεπε να είχε ακολουθηθεί από την ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ, στο ξεκίνημα των αντεργατικών μέτρων από τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την αντίδραση στα μέτρα αν ήθελαν και αν είχαν τη διάθεση να αντισταθούν. Κάτι άλλωστε που το είχε ζητήσει άλλωστε με επαναλαμβανόμενες ανακοινώσεις της η ΑΚΕ-ΕΥΔΑΠ. Η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ σε ομοψυχία με τη ΔΑΚΕ αποφάσισαν να μη συγκληθεί ούτε μία συνέλευση των δεκάδων σωματείων της. Τα μέτρα στην εταιρεία πέρασαν χωρίς να γίνει η παραμικρή οργανωμένη συζήτηση στην εταιρεία.

Αντίθετα τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ  προτίμησαν τις «εμπιστευτικές πληροφορίες» ότι τις μετοχές τις έχει η εκκλησία δεν ξέρω και εγώ ποια μητρόπολη και η εκκλησία δεν τις διαθέτει για πώληση, ότι τα χρήματα των περικοπών είναι σε ξεχωριστό λογαριασμό, και θα αποδοθούν στους εργαζόμενους στο τέλος του χρόνου και δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες μαλακίες ακούσαμε τους τελευταίους μήνες, για να ελεγχθεί η οργή και η απόγνωση των συναδέλφων. Τώρα γιατί τους πιστεύουν οι συνάδελφοι είναι μια απορία που δεν μπορεί να βρει απάντηση αυτή τη στιγμή και μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί αρκετά χρόνια πίσω. Αλήθεια μπορεί ο συνάδελφος Μουτάφης μια και είναι και στο Δ.Σ. της εταιρείας ποιος είναι ο κωδικός αριθμός στο προϋπολογισμό της εταιρείας, που βρίσκονται τα χρήματα από τις περικοπές των μισθών μας;

Αντίθετα περιορίστηκαν σε μια νέα μάχη «χαρακωμάτων», για το ποιος θα έχει τον έλεγχο της εταιρείας και αν αυτοί που θα είναι σε καίριες θέσεις θα εξυπηρετούν τις παραταξιακές κομματικές και πελατειακές μας δεσμεύσεις. Είναι καθαρό ότι με τη λογική του νέου Διευθύνοντα Συμβούλου χάνουν προσβάσεις, «ατύπως κεκτημένες», από χρόνια στη διοίκηση της εταιρείας.

Η διαπίστωση μου, παρά τις διαβεβαιώσεις του κ. Μπάρδη, είναι ότι η εταιρεία με φοβερά ταχύς ρυθμούς προχωράει προς την ιδιωτικοποίηση. Τα αποθέματα για διάθεση νερού στη Λιβύη στο Καμερούν  και δεν ξέρω που αλλού, μπορούν να προέλθουν μόνο από μια μεγάλη ενοποίηση των εταιρειών νερού στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η μητρική εταιρεία να αποκτήσει και πρόσβαση στις πηγές του νερού. Αυτή άλλωστε είναι μια πρακτική του ΔΝΤ που έχει ακολουθηθεί σε κάθε χώρα που έχει παρέμβει. Η μητρική εταιρεία αυτή είναι έτοιμη πλέον να παραδοθεί σε κάθε μεγαλύτερο ανταγωνιστή είτε με απευθείας πώληση, είτε μέσω στρατηγικού επενδυτή με ταυτόχρονη παράδοση του management. Το τυράκι μάλιστα το έριξε αμέσως ο Διευθύνων Σύμβουλος, λέγοντας ότι πολλοί από εσάς θα βρεθείτε στη Λιβύη η το Καμερούν, κρύβοντας επιμελώς τη φάκα και τη πρόθεση του για διαχωρισμό των εργαζομένων στην εταιρεία.  Μάλιστα καλό είναι να εξηγήσει το επιχείρημα του για ανταγωνιστική ΕΥΔΑΠ. Ανταγωνιστική έναντι ποιού;

Δεν υποστηρίζω ότι η ΕΥΔΑΠ πρέπει να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Σίγουρα δεν λειτουργεί  προς όφελος του καταναλωτή και του Δημοσίου. Λειτουργούσε και λειτουργεί για εξυπηρέτηση διαφόρων κομματικών εγκαθέτων, των κομμάτων του δικομματισμού αλλά κυρίως προς όφελος των ίδιων και των ίδιων μεγαλοεργολάβων, εργολάβων, και υπεργολάβων που τη λυμαίνονται χρόνια.

Αλήθεια πως γίνεται οι διοικήσεις να αλλάζουν κατηγορώντας η μια την άλλη για αποτυχία και στις κύριες διευθυντικές θέσεις αν παραμένουν οι ίδιοι. Προφανώς οι συγκεκριμένοι δεν έχουν καμία ευθύνη για την άσχημη πορεία της εταιρείας.

Οι συγκεκριμένοι εργολάβοι έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη, βοηθούμενοι από την μέχρι τώρα πολιτική των διορισμένων διοικήσεων, αλλά και με την ανοχή αν όχι συνενοχή του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο πρωταρχικός στόχος της ΕΥΔΑΠ δεν μπορεί να είναι η κερδοφορία της. Σκοπός της πρωταρχικός είναι η εξοικονόμηση και ορθολογική διανομή των αποθεμάτων του νερού ώστε να εξασφαλίζεται το δικαίωμα πρόσβασης στο αγαθό αυτό απρόσκοπτα σε κάθε πολίτη του Λεκανοπεδίου.  Υποχρέωση της ΕΥΔΑΠ είναι επίσης και η παράλληλη πρόσβαση του κάθε πολίτη στο δικαίωμα που λέγεται καθαριότητα και υγεία με την αποχέτευση. Τα κέρδη από τις διάφορες δραστηριότητες, πώληση νερού επεξεργασία λυμάτων κλπ να χρηματοδοτούν το επενδυτικό πρόγραμμα της εταιρείας, για τη βελτίωση του δικτύου της και την καλύτερη και ταχύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη.

Μιλάμε επομένως για μια ΕΥΔΑΠ 100%  δημόσια, σύγχρονη, λειτουργική, με διαφάνεια στα οικονομικά της, με αποκλειστικότητα στη παραγωγή και διάθεση του νερού.

Δυστυχώς στο ΣΕΦ φάνηκε καθαρά η αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των υπόλοιπων συναδέλφων να προβάλλουν ουσιαστική αντίσταση σε αυτή τη προδιαγραμμένη κατά τα φαινόμενα πορεία της ΕΥΔΑΠ. Με αποκορύφωμα την «αντιπολιτευόμενη» ΔΑΚΕ να εμφανίζεται συμπαραστάτης της διοίκησης και της κυβέρνησης σε αυτά τα σχέδια. Στη κρισιμότερη ίσως περίοδο από την δημιουργία της ΕΥΔΑΠ, συμβιβασμένο κατακερματισμένο ανυπόληπτο μεταξύ των συναδέλφων, είναι ανίκανο να προστατεύσει το δημόσιο χαρακτήρα της ΕΥΔΑΠ αλλά ούτε τους μισθούς τις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Συνάδελφοι η κρίση είναι ακόμα στην αρχή. Η αντιλαϊκή επίθεση από τη τρόικα και τη κυβέρνηση δεν έχει ξεδιπλωθεί σε όλη της την έκταση. Δεν είναι μόνο οι μισθοί, οι συντάξεις, η ακρίβεια, τα εργασιακά– συνταξιοδοτικά δικαιώματα που επιστρέφουν σε προπολεμικές εποχές. Είναι τα κλειστά μαγαζιά κι εργοστάσια, τα εκατοντάδες πωλητήρια κι ενοικιαστήρια, οι χιλιάδες άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, η γενικευμένη φτώχεια. Είναι η ανασφάλεια για το άμεσο μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας.  Προσπαθούν να απαξιώσουν τους συλλογικούς αγώνες, να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητά τους, να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία. Προτείνουν ακόμα περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών και επαγγελμάτων, πραγματοποιούν φοροεπιδρομές σε μισθούς και συντάξεις, ενώ επιδεικτικά φοροαπαλλάσσουν την επιχειρηματική κερδοσκοπία. Ενισχύουν το εργοδοτικό και διευθυντικό δικαίωμα και αφήνουν ανυπεράσπιστη τη μισθωτή εργασία.    Οι «συμβιβασμοί» ο «ρεαλισμός» της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, αλλά και της σημερινής ηγετικής ομάδας της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ αναδείχθηκαν πολύτιμοι συνεργοί για την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η στάση της ΕΣΚ- ΕΥΔΑΠ που κατά το προσφιλή της τρόπο απλώς καταγγέλλει «λεκτικά» και απέχει η αποχωρεί. Η αγωνία της απλώς να καταγράφεται ως διαφορετική άποψη την απομακρύνει καθημερινά  από τους συναδέλφους εντείνοντας το αδιέξοδο.

Σήμερα νομίζω ότι είναι πλέον ορατό ότι το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με τη τρόικα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη κρίση. Αντίθετα την οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, υπερχρέωση και οικονομικό μαρασμό.

Για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι απαραίτητη η αντίστροφη πολιτική από αυτήν που την προκάλεσε. Απαιτείται ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, τόνωση της αγοράς και εκτεταμένη αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων. Απαιτείται αναδιαπραγμάτευση των ληστρικών χρεών ακόμα και άρνηση πληρωμής μέρους αυτών, προκειμένου να εξασφαλιστούν πόροι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής σε όφελος του λαού, με εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, στρατηγικών και κοινωνικών τομέων της οικονομίας, όπως ενέργεια, υγεία, νερό κλπ.

Τα σχέδια για επικείμενη πώληση του ΟΣΕ, ο τεμαχισμός και η πώληση της ΔΕΗ δεν μπορούν να μας αφήνουν απλούς θεατές. Αν θέλουμε να υπερασπίσουμε  τις εργασιακές μας σχέσεις το εισόδημα μας τις ασφαλιστικές μας κατακτήσεις, αν θέλουμε  και τα επόμενα χρόνια αξιοπρεπή σύνταξη, οφείλει στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να μη συνυπογράψουμε αυτή την πολιτική. Το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί αλλά μάλλον και δεν θέλει να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης και οργάνωσης του αγώνα για επιβίωση των εργαζομένων. Αρνούνται να διεκδικήσουν ακόμα και το στοιχειωδέστερο: την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης! Χρειάζονται νέες συλλογικές προσπάθειες, έξω και πέρα από κομματικές δεσμεύσεις, με οργάνωση από τους ίδιους τους συναδέλφους, με άμεση δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων αλλά και στην υλοποίηση τους. Διαχωρισμοί μεταξύ των εργαζομένων, εργατοτεχνίτες, μέση εκπαίδευση, εργοδηγοί, μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, καταμετρητές κλπ, απλώς διευκολύνουν τη κυβέρνηση στην υλοποίηση των σχεδίων της. Ίσως είναι καιρός να γίνει και ένα δημοψήφισμα μέσα στην ΕΥΔΑΠ, για να διαπιστωθεί και η θέση των συναδέλφων και αν υπάρχει διάθεση για αντίσταση. Ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του και να μη περιμένει ουρανοκατέβατες λύσεις.

Κατά τη γνώμη μου η ΕΥΔΑΠ με σωστή οργάνωση και δράση μπορεί να είναι το πρώτο συνδικάτο που θα αντισταθεί στο μνημόνιο και στις θελήσεις της τρόικα. Απαραίτητη  προϋπόθεση είναι οι συνάδελφοι να αποκτήσουν ξανά την εμπιστοσύνη τους στην οργανωμένη δράση, απομακρυνθούν από ατομικές λύσεις, αν αντιληφθούν ότι όλα τα σημερινά κεκτημένα που αμφισβητούνται είναι κέρδη σκληρών ταξικών αγώνων. Η σημερινή πορεία δεν είναι μονόδρομος.

Όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε τόσο πιο αποτελεσματικά θα προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης και του ΔΝΤ.

Βασίλης Τσόκαλης

Άμεση υπογαφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στην ΕΥΔΑΠ

Η εταιρεία κατεδαφίσεων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων  Γεώργιος Παπανδρέου και Τρόικα Α.Ε. με εργολάβο την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) ολοκλήρωσαν το συμβόλαιο καταστροφής.

Η σύμβαση που υπογράφτηκε από τη πλειοψηφία της ΓΣΣΕ, είναι απλώς η συμφωνία της στο αντεργατικό μνημόνιο. Παραδέχεται ουσιαστικά ότι για τη κρίση φταίνε οι εργαζόμενοι και πρέπει αυτοί να τη πληρώσουν. Παρέχει όλα τα επιχειρήματα στη κυβέρνηση να μιλήσει για συμφωνία και συναίνεση του κόσμου της εργασίας στη πολιτική της. Προσφέρει εργασιακή ειρήνη στους εργαζόμενους και στους εργοδότες, τουλάχιστον για μια τριετία με πενιχρές αυξήσεις τη στιγμή που μόνο για φέτος ο πληθωρισμός καλπάζει με ρυθμούς σχεδόν στο 6%.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει κανένα άλλο αποτέλεσμα αυτή η διαπραγμάτευση. Δεν έγινε σε καμιά στιγμή αντικείμενο συζήτησης από τους εργαζόμενους τα σωματεία και τις Ομοσπονδίες, ώστε να υπάρξει αποτελεσματική πίεση από τον κόσμο της εργασίας. Η συζήτηση της σε κλειστούς κομματικούς κυβερνητικούς και εργοδοτικούς κύκλους – όπως γινόταν χρόνια τώρα-  είχε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα.

Την υπεργολαβία φυσικά ανέλαβαν να την εκτελέσουν οι Ομοσπονδίες κατά κύριο λόγο των ΔΕΚΟ που δεν πρόβαλαν όλο αυτό το διάστημα καμιά διεκδίκηση, με το πρόσχημα ότι περιμένουν τη ΓΣΕΕ να υπογράψει την ΕΓΣΣΕ, και ότι εντάσσονται σε ένα κοινό πλαίσιο διεκδίκησης με τη ΓΣΣΕ.

Φυσικά κολαούζος σε αυτή την υπόθεση η ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ. Καμιά κουβέντα με τους συναδέλφους για συλλογική σύμβαση ασφαλιστικό, σχέδια ιδιωτικοποίησης της εταιρείας. Αποτέλεσμα η πολύ χαμηλή συμμετοχή στις απεργίες και η απογοητευτική πυκνότητα στις συγκεντρώσεις, κάθε φορά και μικρότερη συμμετοχή κάτω από τα πανώ της ομοσπονδίας. Το μόνο που φρόντισαν ήταν να βάλουν πολύ νωρίς της άδειες τους, στα κρυφά από τους άλλους εργαζόμενους, για να έχουν μικρότερες περικοπές στα επιδόματα. Τυχαίοο;;; Δεν νομίζω.   Παρτάκηδεςς και τίποτα άλλο. Καμιά ντροπή, κανένα φιλότιμο.

Πάντα υποστήριζα τα σωματεία και την ενίσχυση τους σα κατακτήσεις της εργατικής τάξης που πρέπει να διαφυλαχθούν. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψεύτικο λόγο να  υπερασπισθώ, αυτά τα σωματεία, αυτή τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, τις συγκεκριμένες ηγεσίες.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση από αυτή την ομοσπονδία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα άλλο. Μαζώξεις συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς για να τους αναγκάσουμε να διεκδικήσουμε  σύμβαση εργασίας. Δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση για να κάνουν τη πάπια.  Είναι ζωτικής σημασίας  να υπογραφεί σύμβαση στην ΕΥΔΑΠ που να σπάει το μνημόνιο, την ώρα που ο ανεκδιήγητος υπουργός εργοδοσίας Λοβέρδος κατακεραυνώνει σαν Εθνικούς προδότες όσους υπογράφουν σύμβαση με 1,5% και 2%.  Ταυτόχρονα  ο ίδιος παρακολουθεί δεξιώσεις σα προσκεκλημένος μεγαλοοφειλετών του ΙΚΑ και τους προσφέρει νέες ρυθμίσεις

Οι εργαζόμενοι στην ΕΥΔΑΠ έχουμε αυτή τη δυνατότητα έξω και πέρα από ξεφωνημένη ηγεσία της ΟΜΕ- ΕΥΔΑΠ.

Αρκεί να το πιστέψουμε , να αυτοργανωθούμε μακριά από κομματικές και παραταξιακές δεσμεύσεις, να διεκδικήσουμε δυναμικά αξιοπρεπή σύμβαση εργασίας.

Τελειώνοντας  θέλω να σημειώσω ότι δεν βοηθάει, καθόλου κατά τη γνώμη μου, η χθεσινή ίδρυση γραμματείας του ΠΑΜΕ για το νερό. Οι εργαζόμενοι αυτή τη στιγμή δεν χρειάζονται άλλη μια γραφειοκρατική συλλογικότητα παράλληλη με τη γραφειοκρατία της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ. Συζήτηση και από κοινού αποφάσεις χρειάζονται αν θέλουμε να σπάσουμε το μνημόνιο και να υπογράψουμε σύμβαση, συλλογή υπογραφών για συνελεύσεις των χειμαζόμενων μέσα στο καλοκαίρι σωματείων, ανοιχτές συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, δημιουργία επιτροπών αγώνα. Όλες οι άλλες κινήσεις βοηθούν το μνημόνιο και τα αποτελέσματά του να εδραιωθούν μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Δεν ξέρω τι «δεσμεύσεις» έχουν αναλάβει διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες και πόσο βοήθιουνται για την υλοποίηση τους από διάφορους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Το σίγουρο είναι αν τα μέτρα αυτά τα έπαιρνε η Ν.Δ αυτή τη στιγμή δεν θα υπήρχε και θα ήταν παρελθόν. Η μόνη δέσμευση που έχουμε όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είναι να  υπερασπίσουμε τα εισοδήματά μας, τις κατακτήσεις μας, τα δικαιώματά μας για ζωή και εργασία με αξιοπρέπεια για μας και τα παιδιά μας, και δυστυχώς το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα είναι τροχοπέδη σε αυτή τη προσπάθεια μας.

Βασίλης Τσόκαλης

Η διαδήλωση της Πέμπτης 8/7/2010

Από aformi 8 Σχόλια

Κατηγορίες: Εσωτερικά και Φωτογραφίες δρόμου…

Στο τέλος της δημοσίευσης υπάρχει μια παρουσίαση φωτογραφιών από τις συγκεντρώσεις-πορείες. Φυσικά, υπάρχουν και αρκετές από την «αγωνιστική» πορεία του ΠΑΜΕ προς την Πύλη του Αδριανού!

Η σημερινή συγκέντρωση ήταν σαφώς μικρότερη από τις προηγούμενες. Υπολογίζω τη συγκέντρωση ΓΣΕΕ, πρωτοβάθμιων σωματίων και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και των Αντιεξουσιαστικών Κινήσεων) σε περίπου 7-8.000. Του ΠΑΜΕ κάπως μεγαλύτερη (γύρω στις 10.000). Και οι δυο συγκεντρώσεις δηλαδή ενδεχομένως κοντά στις 20.000.

Το εργατικό κίνημα, δυστυχώς, πληρώνει τις αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς. Με τόσο θυμό και αγανάκτηση στον κόσμο της εργασίας θα περίμενε κανείς πολύ μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Ωστόσο μετά τη μεγαλειώδη πορεία της 5^ης Μάη οι απεργίες και οι πορείες φθίνουν ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ ουσιαστικά επιτρέπει στην κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα που θέλει, πραγματοποιώντας κινητοποιήσεις πολύ κάτω από τις απαιτήσεις του κινήματος. Αν πραγματοποιούσε τις 6 γενικές απεργίες που έχει καλέσει μέχρι σήμερα όχι σε τόσο αραιά διαστήματα τη μια από την άλλη αλλά πιο πυκνά χρονικά, τότε και θα έπειθε τον κόσμο ότι θέλει στα σοβαρά να κοντράρει τα μέτρα (και επομένως η συμμετοχή θα ήταν πιο μεγάλη) και θα είχε πιέσει πραγματικά την κυβέρνηση. Αλλά προφανώς ο στόχος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν ήταν να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά να διαπραγματευτεί μια πιο ήπια εκδοχή τους –αλλά και σε αυτό απέτυχε παταγωδώς…

Αλλά θα ήθελα να σταθώ στη διαδήλωση που έκανε το ΠΑΜΕ.

Όπως θα δείτε και στην παρουσίαση φωτογραφιών στο τέλος της δημοσίευσης, η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν ασφυκτικά περιφρουρημένη από το ΚΚΕ. Αλυσίδες υπήρχαν δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της πορείας. Όταν κάποια στιγμή προσπάθησα να μπω, εμποδίστηκα από την περιφρούρηση:

«Όχι από δω καλύτερα να τραβήξετε φωτογραφίες από έξω από την πορεία. Είναι καλύτερα!».

Τη δεύτερη φορά που επεχείρησα να διασχίσω το δρόμο από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο (στην οδό Φιλελλήνων) ακούστηκε ένα ξερό «όχι από δω!» από κάποιον της περιφρούρησης, αναγκάζοντάς με να πάω αρκετά μπροστά από την κεφαλή της πορείας για να περάσω απέναντι.

Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της ασφυκτικής περιφρούρησης; Όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων, ο λόγος ήταν να μην έλθουν σε επαφή οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Με άλλα λόγια, να εμποδιστεί κάθε απόπειρα ενότητας των διαδηλωτών.

Η πορεία του ΠΑΜΕ ξεκίνησε από την Ομόνοια με περίπου μια ώρα καθυστέρηση σε σχέση με όλους του υπόλοιπους. Ανέβηκε με βασανιστικά αργό ρυθμό τη Σταδίου. Κάθε τόσο η κεφαλή της διαδήλωσης σταματούσε. Για ποιό λόγο; Υποθέτω, οι υπεύθυνοι του ΚΚΕ, ήλπιζαν οι «άλλοι» διαδηλωτές να φύγουν από τη Βουλή που ήσαν συγκεντρωμένοι, για να μπορέσει να πάει και το ΠΑΜΕ μπροστά στη Βουλή χωρίς οι δυο συγκεντρώσεις να συναντηθούν.

Αφού απογοητεύτηκαν από τη ματαιότητα της προσμονής, το ΠΑΜΕ συνέχισε την πορεία του φτάνοντας στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος. Με το που έφτασε εκεί η πορεία, η ομάδα της περιφρούρησης με διπλή αλυσίδα πήρε θέση και απέκλεισε την οδό Όθωνος ούτως ώστε να γίνει καθαρό σε όλους (αν και δεν χρειαζόταν, αυτό είναι γνωστό…) ότι το ΚΚΕ ούτε επιδιώκει αλλά και ούτε θα επιτρέψει ποτέ την ενιαία δράση του εργατικού κινήματος.

Συνέβη λοιπόν εδώ ένα εκπληκτικό θέαμα:

Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ συνέχισε τη διαδήλωση του στη Φιλελλήνων!

Ανέβηκε όλη τη Φιλελλήνων και έστριψε στην Αμαλίας προς τη Λεωφόρο Συγγρού!

Αλλά όχι, δεν κατηφόρισε προς την αμαρτωλή λεωφόρο…

Μόλις η πορεία έφτασε στην Πύλη του Αδριανού, από τα μεγάφωνα του βαν που προπορευόταν, ακούστηκε:

«Εδώ τελειώνει η πορεία μας. Η περιφρούρηση να παραμείνει στη θέση της. Οι σημαίες να παραδοθούν εδώ. Να διαλυθούμε προς το μετρό της Ακρόπολης»!

Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ δεν διαθέτει φαντασία; Ορίστε, μια καινοφανής πρόταση για τις πορείες:

Ομόνοια-κάτω πλευρά του Συντάγματος-Φιλελλήνων-Πύλη του Αδριανού.

Ιδού η νέα πρόταση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις στην πράξη…

Άγγελος Κ

---

8 Απαντήσεις to “Η διαδήλωση της Πέμπτης 8/7/2010”

Feed για αυτή τη καταχώρηση Διεύθυνση Trackback

---

1. 1 Ανώνυμος

   08/07/2010 σε 00:25

   Μ αυτό το ΚΚΕ δεν αλλάζει τίποτα στο κίνημα

   Απάντηση
2. 2 leo

   08/07/2010 σε 00:25

   Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τώρα μπορείτε να δείτε γιατί το ΚΚΕ έχει ασυλία για όσα αστεία συμβαίνουν στο λιμάνι. Την ανταλλάσσει με τουριστικές βόλτες στην πύλη του Αδριανού. Ευχαριστώ σας για την ανάρτηση, θα χρησιμεύσει ως στοιχείο σε δικιά μου αντίστοιχη. Καλό απόγευμα παιδιά.

   Απάντηση
3. 3 κ.κ.

   08/07/2010 σε 00:25

   To KKE δεν είναι παρά βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος. Τίποτε άλλο. Οι δήθεν κόντρες με τον Πάγκαλο και την κυβέρνηση είναι θεατράκι για αφελείς, ο καλός και ο κακός μπάτσος. Έτσι κρατάνε τον εργαζόμενο φτωχό κόσμο ελεγχόμενο, υποσχόμενοι εδώ και δεκαετίες την παγκόσμια επανάσταση, όπως οι μουσουλμάνοι τάζουν πιλάφια και ουρί του παραδείσου στην άλλη ζωή. Πόσοι άνθρωποι έζησαν, θυσιάστηκαν γι αυτό το κόμμα – βαμμένος αυτός ο τόπος με το αίμα των κουμουνιστών – που τόσα χρόνια μαζεύει ένα τεράστιο ποσοστό στις εκλογές για να μην κάνει τελικά παρά συμβολικές κινήσεις! Με την καθοδήγηση αποβλακώνουνε τους έρμους τους νεολαίους τους, στερώντας τους την ικανότητα κριτικής, επομένως ανατρεπτικής σκέψης, απορροφώντας έτσι όλη τη ζωντάνια της νέας γενιάς που τους πιστεύει και εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους: κουπόνια, αφίσες, ριζοσπάστης, συντεταγμένες πορείες. Όσο για την άλλη αριστερά… ποιά άλλη αριστερά; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, το δείχουν εξάλλου οι αριθμοί. Υπάρχουν μόνο καθαροί, τίμιοι άνθρωποι και πολιτικοί καμιά φορά, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με ήθος και πραγματικά οράματα. Αυτή είναι η μόνη αριστερά, σκόρπια εδώ κι εκεί. Κι όταν πάει να συναντηθεί, μπορεί και να βρεθούν κάποιοι … σε εντεταλμένη υπηρεσία… για να το αποτρέψουν. Ας είμαστε λοιπόν σε εγρήγορση και με κριτική ματιά να ξεχωρίζουμε τα πράγματα, όχι από το όνομα, μα απ’ την ουσία.

   Απάντηση
4. 4 Swell

   08/07/2010 σε 00:25

   H “πορεία” του ΠΑΜΕ είχε τη σημειολογία της. Ηταν η ίδια ακριβώς με αυτήν του Επιταφίου της Μητρόπολης.

   Απάντηση
5. 5 OMADEON

   09/07/2010 σε 00:25

   Θλιβερά τα συμπεράσματα που βγαίνουν αμείλικτα…
   (και τα σωστά που επισήμανε σε σχόλιο ο “κ.κ.”)

   Η διαφορά με τον Επιτάφιο ίσως έγκειται στο γεγονός ότι… δεν ακολουθεί φιέστα Ανάστασης (Χεχε) αλλά.. με ΛΥΠΗ μου κάνω μαύρο χιούμορ και ΔΕΝ θέλω να πολεμήσω το ΚΚΕ. Κάθε άλλο, κριτική κάνουμε με σκοπό ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, όχι τη διχόνοια.

   Πάντως ρε παιδιά, αν μια μέρα βάλει το Χέρι του το… Αγιο Πνεύμα του Μαρξ και φωτίσει το ΚΚΕ να απαλλαγεί από τους δεινοσαύρους και να ανεβάσει σαν Γενικό Γραμματέα του το Γιώργο Ρούση, εγώ θα γίνω ΚΚΕ ! Ο Γιώργος Ρούσης είναι ίσως ο μοναδικός θεωρητικός του κόμματος που ΑΞΙΖΕΙ.

   Απάντηση
6. 6 iconology2009

   09/07/2010 σε 00:25

   Κι εγώ να συμφωνήσω γιά το ατελέσφορο και το εκτονωτικό και των απεργιών-με τη μορφή που έχουν-αλλά και των διαδηλώσεων και πορειών. Δεν υπάρχει πιό α΄χαριστο αίσθημα σε μιά αγωνιστική διαδικασία από το ξεθύμασμα και την εκτόνωση μιάς απόλυτα λογικής οργής, που αντί κάθε μέρα που περνά να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται, τελικά συρρικνώνεται και απαξιώνεται. Γιά να γίνουν τα αιτήματα και η διατύπωση τους τελικά η χλεύη του Καρατζαφέρη και των επικοινωνιολόγων του ανοιακού Γιωργάκι. Κρίμα!
   Φυσικά και μπαίνει στη κρίση μας και η τακτική του ΠΑΜΕ αλλά δεν εξαιρούνται, ακόμη περισσότερο φυσικά, και οι ανάλογες και ακόμα πιό μελαγχολικές των καθεστωτικών συνδικαλιστών.
   Σαφέστατα χρειάζεται μιά επαναχάραξη της τακτικής των κομμάτων και των υπόλοιπων, των μη καθεστωτικών δηλαδή, συνδικαλιστικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται νέο αίμα, δηλαδή νέο πολιτικό προσωπικό και στην αριστερά,με φαντασία, δημιουργικότητα και οίστρο. Χρειάζονται Βελουχιώτηδες της πόλης και της πορείας, ικανοί να εκπλήξουν και να σαγηνεύσουν και άρα να τραβήξουν κόσμο στο δρόμο. Δεν εννοώ επικοινωνιακές σαχλαμάρες,εννοώ αληθινό αίσθημα στη πορεία και όχι γραφειοκρατική διεκπεραίωση στην οργάνωση της.Παλμό εφηβικό και φαντασία, κάτι που σημαίνει ότι ισως πρέπει το ηλικιακό όριο αυτών που οργανώνουν τις πορείες να κατέβει και κάπως να αυτονομηθεί η επιμέρους οργάνωση των διαδηλώσεων και να ανατεθεί εξ ολοκλήρου στη νεολαία.

   Απάντηση
7. 7 Αθανάσιος Δρατζίδης

   09/07/2010 σε 00:25

   Η ποδοσφαιρική αηδία (αηδία σημαίνει ‘έλλειψη ευχαρίστησης και ηδονής, έλλειμμα ζωής’[α-, ηδύς]) τελειώνει, άλλες αηδίες θα την αντικαταστήσουν. Κάπου κάπου όμως σκάνε μύτη και κάποιες ευχάριστες, ηδείς, εξελίξεις και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ήταν μια άκρως ευχάριστη εξέλιξη: το πτώμα της νεκροζώντανης Αριστεράς αρχίζει να αποσυντίθεται και σε λίγα χρόνια θα σαπίσει και οι οργανικές και ανόργανες ύλες που κατακρατά θα επιστρέψουν στη κοινωνία. Μια άλλη πολύ ευχάριστη εξέλιξη ήταν η διαδικασία εκφυλισμού των διαδηλώσεων των γενικών απεργιών. Τι αυταπάτες! Τι αυταπάτες! Έγιναν τέσσερις Γενικές Απεργίες (5 και 20 Μαΐου, 29 Ιουνίου, 8 Ιουλίου) μα καμιά δεν ήταν γενική γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν απήργησε, κι από τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο ένα μέρος που γινόταν ολοένα και μικρότερο: οι 150.000 στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου έγιναν 80.000 (20/5), 50.000 (29/6) και, τέλος, 15.000 (8/7)! Αφού δεν γίνεται τίποτα με τη μονοήμερη απεργία και τις διαδηλώσεις γιατί να χάσω και το μεροκάματο, σκέφτηκαν οι δημόσιοι και δεν απήργησαν.
   Οι ‘γενικές απεργίες’ και οι διαδηλώσεις τέλος! Γιατί όμως αυτές οι εξελίξεις προκαλούν σε όλους απογοήτευση και πίκρα και αμηχανία και κατάθλιψη και εσύ τις θεωρείς πολύ ευχάριστες και ενθαρρυντικές; Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα θα καταργηθούν. Δεν καταργήθηκαν. Το πολιτικό και θεωρητικό αδιέξοδο της νεκροζώντανης Αριστεράς είναι αβυσαλέο. Αν δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μέτρα με την απεργία και τη διαδήλωση, πως θα τα καταργήσουμε; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ποιος είναι αυτός;
   Στα ερωτήματα αυτά η νεκροζώντανη Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει; Εκτός κι αν γνωρίζει τον τρόπο και τον αποφεύγει. Γιατί να τον αποφεύγει; Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα και χρήζουν επειγόντως απαντήσεων. Θα επιχειρήσουμε να τις διατυπώσουμε: αύριο το πρωΐ, το θέμα του πρώτου, λογικά και χρονικά, σημειώματος θα είναι ελευθερία πνεύματος και ιστορική Αριστερά. Θα δείξω ότι η ιστορική Αριστερά δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ελευθερία πνεύματος. Οπότε δεν είναι Αριστερά, διότι για μένα Αριστερά, δηλαδή κομμουνισμός, σημαίνει ελευθερία πνεύματος.
   Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα (κομμουνισμός, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία) και μετά θα πάω στο λαχανόκηπο να φυτέψω φασολάκια και όψιμα καλαμπόκια. Μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι δημιουργία και η δημιουργία ποίηση.

   Απάντηση
8. 8 sovokai

   09/07/2010 σε 00:25

   Απλα ο κόσμος δεν περιμένει τίποτα πια από τους ηδη υπάρχοντες φορείς και τα υπάρχοντα πρόσωπα. Ολα ανεξαιρέυως δικαια η αδικα. Να δημιουργηθούν νεα συνδικατα από ‘αγνωστους σε καθε χωρο δουλεια΄ς από τους ανεργους γενικά από τους φτωχούς εργαζόμενους και ανεργους. Αυτη η υποταγη στο δημοσιουπαλληλίκι την εφαγε την αριστερά την ροκάνισε και τώρα φανταζει γελοία SOVOKAI

Κατώτερη των περιστάσεων η σημερινή συγκέντρωση και πορεία

Posted by: ftanei_pia on: 08/07/2010

Συμφωνώ και με το σχόλιο της Aformi, αλλά και με το άρθρο του Ftanei pia.

Μια δύο σκέψεις δικές μου θα τις γράψω μόλις μπορέσω.

Βασίλης Τσόκαλης

Σε απεργιακό κλοιό αύριο η Βουλή.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/07/2010 «ΑΥΓΗ»

Να μην ψηφιστεί το διπλό έκτρωμα ανασφάλειας και επισφάλειας

Παραλύει αύριο η χώρα από τη γενική απεργιακή κινητοποίηση που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ) απαιτώντας από την κυβέρνηση την απόσυρση του νομοσχεδίου που ανατρέπει πλήρως τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, αλλά και από τους βουλευτές της πλειοψηφίας να μην ψηφίσουν αντισυνταγματικές ρυθμίσεις παραβιάζοντας την εντολή που πήραν πριν από 9 μήνες από εκατομμύρια ψηφοφόρους.

Η αυριανή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ θα γίνει στις 10 το πρωί στην πλατεία Κλαυθμώνος και στη συνέχεια θα ακολουθήσει πορεία στη Βουλή, ενώ ξεχωριστή συγκέντρωση στις 11 το πρωί στην Ομόνοια κάνει το ΠΑΜΕ.

Όλες πάντως οι απεργιακές εκδηλώσεις θα οδηγήσουν στη Βουλή, που αναμένεται να είναι αποκλεισμένη από χιλιάδες διαδηλωτές και απεργούς που θα ζητήσουν να μην ψηφιστεί η διπλή κατεδάφιση ασφάλισης και εργασίας και οι αντισυνταγματικές διατάξεις που τη συνοδεύουν.

Στην αυριανή απεργία συμμετέχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, οι τραπεζικοί υπάλληλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εφοριακοί, το προσωπικό των ταμείων, οι εργαζόμενοι σε δήμους και νομαρχίες, οι δικηγόροι, οι δημοσιογράφοι, οι μηχανικοί, οι συμβολαιογράφοι, καθώς και οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών. Με προσωπικό ασφαλείας θα λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, καθώς στην κινητοποίηση συμμετέχουν οι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό.

Συμμετοχή στην απεργία έχουν δηλώσει οι επαγγελματοβιοτέχνες, ενώ έπειτα από απόφαση της ΠΝΟ θα παραμείνουν δεμένα τα πλοία στα λιμάνια, ενώ κλειστά θα είναι και τα εμπορικά λιμάνια λόγω της κινητοποίησης της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδος.