Εσύ που ήσουν «περήφανε» Ελληναρά;

Ημερομηνία: 09/08/2012

αναδημοσίευση από το eagainst.com

 

«Περήφανε» Ελληναρά, αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσένα. Εσένα που ξαφνικά πιστεύεις πως…ξύπνησες!

Εσένα που θεωρείς πως ξύπνησες τοποθετώντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και σαν avatar στο facebook. Εσένα που ξαφνικά αντιλήφθηκες πως… σε πούλησαν οι «αλήτες – προδότες – πολιτικοί», αλλά φυσικά ξαναπήγες να τους ψηφίσεις ώστε να αποκρούσεις τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να προστατεύσεις τις καταθέσεις που δεν έχεις από τον «κίνδυνο της εξόδου της Πατρίδας από το ευρώ και την άτακτη χρεοκοπία». Εσένα που πιστεύεις πως πίσω απ’ το κάθε τί κρύβεται μια μυστική συνωμοσία Εβραίων και μασόνων, που κοιτάς τον ουρανό κάθε τρεις και λίγο για να δεις αν «μας ψεκάζουν ή όχι», που επικροτείς την βία κατά των μεταναστών που «σου παίρνουν τις δουλειές»…

Τα καλά να λέγονται…..

Πολλές φορές έχω γκινιάξει ή ακόμα έχω ασκήσει έντονη κριτική στο Τ/Α.

Η πρωτοβουλία όμως που ελήφθει λόγω του καύσωνα είναι από αυτές που αξίζουν συγχαρητήρια.

Μιλάω για την πρωτοβουλία να παραμένει ένα συνεργείο εναλλάξ μέσα στην βάρδια σε αναμονή και να παραμβαίνει μόνο σε περίπτωση έκτακτης βλάβης.

Γιατί σε μέρες αφόρητης ζέστης δεν μπορεί να βγαίνεις από το πρωί να σκάβεις και κατά το μεσημέρι να υπάρχει έκτακτο απομονωμένο. Αναγκαστικά έτσι θα βρεθείς για 10 ή και 12 ώρες στον ήλιο με αποτέλεσμα υπερβολική κόπωση, αλλά το κυριότερο θα καθυστερήσει υπερβολικά να υδροθοτηθεί εν νέου ο αγωγός.

Οι απλές λύσεις δίνουν και τις καλύτερες απαντήσεις. Ελπίζω και στο μέλλον να συνεχισθούν παρόμοιες κινήσεις.

Όσοι υλοποίησαν τη συγκεκριμένη π΄ροταση είναι άξιοι συγχαρητηρίων.

Τα καλά να λέγονται.

Βασίλης Τσόκαλης

 

 

Από το «Μολών λαβέ» στο….. μάζεψτα να φύγουμε

Από το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» στο «μάζεψτα γρήγορα να φύγουμε»

Και η σεμνή παράσταση έλαβε τέλος. Το καρακιτσάτο πανώ της ΔΑΚΕ-ΕΥΔΑΠ μαζεύτηκε και το ερώτημα στα μυαλά των συναδέλφων παραμένει:

Ποιος είναι ο Λεωνίδας και ποιος ο Εφιάλτης;

Είναι Λεωνίδας αυτός που ανέβηκε τις σκάλες καταψήφισε και έφυγε και Εφιάλτης αυτός που δεν τις ανέβηκε και προτίμησε να πάει για τσίπουρα ή το αντίθετο;

Συμπαιγνία της ΠΑΣΚΕ ή εμπαιγμός της ΔΑΚΕ; Για να το αποφασίσουν οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι, ό ένας κάνει κατάληψη μόνος του και ό άλλος τρίωρη στάση που αθροιστικά δεν συγκέντρωσαν ούτε το 1/3 των υποψηφίων που είχαν και οι δύο μαζί στις τελευταίες εκλογές για εκπροσώπους εργαζομένων στο Δ.Σ. της εταιρείας.

Καλά ρε για 65€ κόβετε το νερό;

Φαίνεται ότι ορισμένοι στην ΕΥΔΑΠ δεν αντιλαμβάνονται με τίποτα το αδιέξοδο, που έχει περιέλθει μεγάλο μέρος των εργαζομένων και των άνεργων στην Αθήνα.

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι βγάζουν εντολές διακοπής νερού ακόμα και για 65€, άσχετα αν προέρχονται από διακανονισμό που έχει καθυστέρηση.

Ο χαρακτήρας της ΕΥΔΑΠ για Δημόσια Εταιρεία που διαχειρίζεται και διακινεί ένα κοινωνικό αγαθό, δεν μπορεί να χαθεί στα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζει η εταιρεία.

Φυσικά μιλώ για οικιακούς καταναλωτές με μικρές σχετικά οφειλές και μέρες σαν τη σημερινή σε συνθήκες καύσωνα.

Αλλά όσοι δίνουν εντολές διακοπών πρέπει να αντιληφθούν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που  δεν έχουν πληρωθεί για σειρά μηνών ή πληρώνονται έναντι, ή ακόμα χειρότερα είναι μακροχρόνια άνεργοι που δεν εισπράττουν πλέον Ταμείο Ανεργίας, με συσσωρεμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που δεν έχουν ούτε 1€ στη τσέπη.

Επιβάλλεται λοιπόν να είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτά τα ζητήματα.

Οι ίδιοι που δίνουν αυτές τις εντολές δεν κάνουν μια βόλτα μέσα στην Εταιρεία να δουν πόσοι συνάδελφοι κινδυνεύουν από διακοπή του Ηλεκτρικού Ρεύματος λόγω οφειλής.

Σε αυτή τη περίοδο η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη σε κάθε εργαζόμενο. Μια αλληλεγγύη που θα τη χρειασθούμε και εμείς οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ από τους πολίτες της Αθήνας για να υπερασπίσουμε το Δημόσιο χαρακτήρα της, αλλά πρέπει να αντιλαμβάνονται και οι πελάτες της ΕΥΔΑΠ το κοινωνικό της χαρακτήρα για να τον υπερασπισθούν.

Βασίλης Τσόκαλης

Χαλυβουργία: μια απεργία για το μέλλον της οικονομίας

ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/01/2012 του Πετρου Λιναρδου-Ρυλμον Η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου έχει εγκαταλείψει το στόχο τής προοδευτικής μείωσης του δημόσιου χρέους, όπως έχει εγκαταλείψει την επιδίωξη του συντονισμού των διαφόρων πολιτικών για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Ακόμα κι αν ολοκληρωθεί η διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής ομολόγων (PSI) και υπάρξει μια νέα δανειακή σύμβαση που θα αυξήσει φυσικά το χρέος, το αδιέξοδο της υπερχρέωσης θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα. Σε αυτές τις συνθήκες, τόσο οι πολιτικές που αφορούν τη λειτουργία της κρατικής μηχανής όσο και η πολιτική της μείωσης των αμοιβών της εργασίας, που θεωρητικά αποτελούν μέρος της κυρίαρχης στρατηγικής, δεν έχουν τα αποτελέσματα τα οποία επιδιώκουν, γιατί τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας αποδιοργανώνονται με ρυθμούς τέτοιους, ώστε κλείνουν αντί να ανοίγουν οι δρόμοι για μια συντεταγμένη ανασυγκρότηση της οικονομίας. Σημαντικός παράγοντας αυτής της αποδιοργάνωσης είναι η απόσυρση του κεφαλαίου από την παραγωγή, σε συνδυασμό με τη φυγή του στο εξωτερικό. Μέρος αυτού του φαινομένου, της φυγής του κεφαλαίου μπροστά στο αδιέξοδο των εφαρμοζόμενων πολιτικών, είναι η προσπάθεια αξιοποίησης της στρατηγικής της «εσωτερικής υποτίμησης» για την πραγματοποίηση γρήγορων κερδών και όχι φυσικά για την πραγματοποίηση επενδύσεων και την αύξηση της παραγωγής. Η πλέον χαρακτηριστική και γνωστή περίπτωση, λόγω της ηρωικής απεργίας των εργαζομένων, είναι η Χαλυβουργική στον Ασπρόπυργο, όπου οι απολύσεις και οι αλλαγές στα ωράρια λειτουργίας της μονάδας δεν προκύπτουν από την ανάγκη αντιμετώπισης της μείωσης της παραγωγής, αλλά από την προσπάθεια του εργοδότη να επαναφέρει την υψηλή κερδοφορία σε συνθήκες που κανονικά δεν το επιτρέπουν — την ίδια στιγμή που αυτή η μονάδα παραγωγής χρειάζεται επειγόντως επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό της και τη δημιουργία ασφαλών συνθηκών λειτουργίας για τους εργαζόμενους. Οι πρωτοετείς φοιτητές που στέλνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να επιβάλουν τις απλοϊκές και αποτυχημένες συνταγές του κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως αντί να φέρνουν κεφάλαια οι μειώσεις μισθών, διώχνουν τα κεφάλαια οι μειώσεις της παραγωγής. Επίσης δεν εξετάζουν την πορεία της ελληνικής βιομηχανίας την τελευταία εικοσαετία, που δείχνει καθαρά ότι το αθάνατο ελληνικό επιχειρηματικό πνεύμα δεν βρήκε παρά τρόπους να διαχειριστεί την απώλεια ανταγωνιστικότητας και παραγωγικού ιστού, υποστηριζόμενο από την ανοχή της αδήλωτης εργασίας, την «εκσυγχρονιστική» απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, καθώς και την ανοχή απέναντι στις αυξήσεις τιμών (με διαφόρων ειδών καρτέλ) που έκαναν την Ελλάδα πρωταθλήτρια του πληθωρισμού στην Ευρώπη.