ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΑΘ: ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

 

«Iskra»

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΙΔΟΥΟ Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει κατατάξει την πρόσβαση σε καθαρό νερό σαν αδιάσπαστο στοιχείο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μάλιστα έχει καθορίσει και ποσοτικά το δικαίωμα αυτό: 20 λίτρα ανά άτομο ημερησίως, χωρίς κόστος μάλιστα για τους ασθενέστερους οικονομικά. Παρόλα αυτά, ο στόχος του ΟΗΕ να μειωθεί στο μισό ο αριθμός των ανθρώπων χωρίς πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό ως το 2015 φαίνεται ότι θα παραμείνει ανεκπλήρωτος. Και ο λόγος δεν είναι μόνον η λειψυδρία, αλλά κυρίως η κερδοσκοπία και η διαφθορά.

 

Μέσα από το πρόγραμμα του ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων, ύψους 50 δις ευρώ, όπως προκύπτει εκβιαστικά από την εφαρμογή των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που εθελόδουλα προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση ΓΑΠ, επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ.

Να θυμίσουμε ότι το σενάριο για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, ξεκίνησε με την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο το 2001, με το νόμο 2937 που ψήφισε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και επιτρέπει την πώληση μέχρι και του 49% των μετοχών της (ήδη ποσοστό 25,98% είχε διατεθεί σε ιδιώτες).

Ακολούθησε το 2008 η προσπάθεια από την κυβέρνηση της Ν.Δ. (ενταγμένη σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων) να προχωρήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ μέσω της παράδοσης του 23% των μετοχών σε «στρατηγικό επενδυτή». Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου εκείνης της περιόδου, μέσα από ένα έντονο παρασκήνιο που διαδραματιζόταν τότε, μνηστήρες της εξαγοράς της ΕΥΑΘ εμφανίστηκαν οι ελληνογαλλικές συμπράξεις, της «Ελλάκτωρ» (Μπόμπολας – Καλλιστάντση) με τη γαλλική πολυεθνική «Suez» (κατέχει ήδη το 5% της ΕΥΑΘ) και του ομίλου Λάτση με την επίσης γαλλικών συμφερόντων «Veolia». Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, ενδιαφέρον για την ΕΥΑΘ, είχε επιδείξει και η ισπανική «Aqualia».

Την περίοδο εκείνη αναπτύχθηκαν έντονοι αγώνες για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΥΑΘ από τους εργαζόμενους (ακόμη και απεργία πείνας), οι οποίοι επιπλέον αντιμετώπιζαν οξύτατες καταστάσεις στο εργασιακό τους περιβάλλον (μηνύσεις, απολύσεις, παραγκωνισμούς, μειώσεις προσωπικού κτλ.) από την τότε διορισμένη Διοίκηση της ΕΥΑΘ.

Οι αγώνες των εργαζομένων είχαν την αμέριστη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, στην κατεύθυνση να κατοχυρωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης και να διασφαλισθεί η κοινωφελής φύση της λειτουργίας τους, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, και η προσπάθεια αυτή να επιτευχθεί μέσα από ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα που θα αναπτυχθεί στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Τελικά, οι εκλογές της 4 Οκτωβρίου 2009 «πρόλαβαν» το άνοιγμα των οικονομικών προσφορών που θα γίνονταν στις 5 Οκτωβρίου, και αποσοβήθηκε προσωρινά η παράδοση της ΕΥΑΘ στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Να επισημάνουμε ότι η ΕΥΑΘ ΑΕ είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση, με κέρδη προ φόρων ύψους πάνω από 10 εκατ. ευρώ τα δέκα τελευταία χρόνια, και 18 εκατ. ευρώ κέρδη το 2010. Παρά τα κέρδη της, προκειμένου να είναι ελκτική στους επίδοξους αγοραστές, δεν γίνονται προσλήψεις και προσωπικό της έχει μειωθεί από 638 εργαζόμενους το 1999 στους 300 περίπου το 2011 (το Τμήμα Μελετών της λειτουργεί σήμερα με έναν μόνιμο και 6 συμβασιούχους υπαλλήλους!!). Ακολουθεί πιστά τη διεθνή τακτική, όπου ενώ η δημόσια λειτουργία των υπηρεσιών νερού και αποχέτευσης απαιτεί 8 εργαζόμενους ανά 1000 συνδέσεις, κατά τις ιδιωτικοποιήσεις τους επιχειρείται η αναλογία να γίνει 3 εργαζόμενοι ανά 1000 συνδέσεις.

Σπεύδει η Διοίκηση της ΕΥΑΘ ΑΕ να επιβάλλει αυξήσεις ύψους πάνω από 4% ετησίως για το μέσο καταναλωτή, εφαρμόζοντας πιστά το 5ετές πρόγραμμα αυξήσεων, προκειμένου όταν ξεπουληθεί, να μην χρειαστεί να χρεωθούν οι ιδιώτες αγοραστές -αρχικά τουλάχιστον- τον κοινωνικό αντίκτυπο της αύξησης της τιμής του νερού!

Εφαρμόζοντας τη μέθοδο της σταδιακής ιδιωτικοποίησης, οι περισσότερες (!) τεχνικές εργασίες της ανατίθενται σε εργολάβους, συνήθως τους ίδιους, ενώ έχει αμφισβητηθεί κατ΄επανάληψη η τήρηση ορθών κανόνων στις δημοπρασίες, που έχουν σαν αποτέλεσμα πολλά από τα έργα να καταλήγουν να γίνονται με διπλάσιο κόστος από αυτό της σύμβασης, με αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ ο βιολογικός καθαρισμός και το διυλιστήριο νερού έχουν κατασκευαστεί με δημόσια χρηματοδότηση, η διαχείρισή τους έχει δοθεί σε ιδιώτες μέσα από φωτογραφικούς διαγωνισμούς και σκανδαλώδεις συμβάσεις, κάποιες από τις οποίες δεν είχαν κατακυρωθεί επί χρόνια και η διαχείριση γινόταν με ανανεούμενες ανά δίμηνο συμβάσεις!!! Στο βιολογικό καθαρισμό Καλοχωρίου, η λυματολάσπη δεν απομακρύνεται ούτε επεξεργάζεται εδώ και 5 χρόνια (!) με ανεξέλεγκτες εξελίξεις, δεν έχουν γίνει οι απαιτούμενες επενδύσεις έργων, δεν αντικαθίσταται ο παλιός εξοπλισμός, οι εργαζόμενοι είναι ελάχιστοι, με αποτέλεσμα την κακή και επικίνδυνη για την υγεία μας λειτουργία του.

ΟΙ ΒΑΡΩΝΟΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Η αποθέωση του κέρδους, η απελευθέρωση των αγορών, οι ιδιωτικοποιήσεις, που συνιστούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται τις τελευταίες δεκαετίες, δεν αφήνουν από το στόχαστρό τους, μετά την ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες και το νερό, που για αυτούς μπορεί να εξασφαλίζει σίγουρα κέρδη.

Έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες έχει απλώσει τα πλοκάμια του ένα ισχυρότατο καρτέλ επιχειρήσεων, που λυμαίνονται το νερό και την επεξεργασία των λυμάτων των μεγάλων αστικών κέντρων σε πολλές χώρες, και επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το νερό σε παγκόσμιο επίπεδο. Διεισδύουν ειδικά στις υπερχρεωμένες χώρες, με παρεμβάσεις και στήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και άλλων διεθνών οργανισμών και λόμπυ, με σκανδαλώδη συμβόλαια, οι όροι των οποίων είναι ιδιαίτερα σκληροί, και προεξοφλούν τα κέρδη τους με συγκεκριμένα ποσοστά.

Επιπλέον, επιδιώκουν, μέσα από μια σειρά διεθνών οργανώσεων, επιτροπών και φόρουμ που δημιουργούν, να κυριαρχήσουν ιδεολογικοπολιτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Νερού», στο οποίο στο φόρουμ της Χάγης το Μάρτιο 2000 δηλώθηκε ότι η λύση στο πρόβλημα του νερού είναι να αντιμετωπιστεί όπως οποιοδήποτε άλλο προϊόν, με διαχείρισή του από τον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς.

Κυρίαρχες επιχειρήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ουσιαστικά τρεις, τροφοδοτούν περίπου 300 εκατ. «πελάτες», ενώ οι σχετικοί αναλυτές προβλέπουν ότι στα επόμενα 15 χρόνια αναμένεται να ελέγχουν 65% έως 75% των δημόσιων υδάτινων έργων.

Από τις κορυφαίες ανάμεσά τους είναι η Suez, που κατέχει ήδη 5% της ΕΥΑΘ ΑΕ, και ελέγχει υπηρεσίες νερού και επεξεργασίας λυμάτων σε 130 χώρες με 115 εκατομμύρια «πελάτες». Η επίσης γαλλική Vivendi, σημερινή Veolia Environnement, έχει 110 εκατ. «πελάτες» σε περισσότερες από 100 χώρες, ενώ ακολουθεί η Τhames Water με 70 εκατ. «πελάτες». Οι επιχειρήσεις αυτές διαθέτουν τεράστιους οικονομικούς πόρους και κατατάσσονται στις 100 κορυφαίες επιχειρήσεις παγκοσμίως. Μικρότερης εμβέλειας αλλά όχι αμελητέες είναι οι Bechtel Group Inc, η Aguas de Barcelona, η American Water Works Co, η United Utilities PLC κ.α.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Όπου πραγματοποιήθηκε η ιδιωτικοποίηση του νερού, προέκυψαν τεράστια προβλήματα: η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε επικίνδυνα γιατί καμιά από τις εταιρείες δε διέθετε χρήματα για μετρήσεις αλλά ούτε για τις επενδύσεις στο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, με επιπλέον αποτέλεσμα την αχρήστευση των δικτύων, η τιμή του νερού αυξήθηκε προκλητικά και εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων δεν είχαν πρόσβαση στο νερό, με συνέπεια εξάπλωση σοβαρών ασθενειών, καταστράφηκαν φυσικοί υδάτινοι πόροι, έγιναν απολύσεις εργαζομένων κ.ά.

Επιπλέον, τυχόν καταγγελία των λεόντειων συμβάσεων αυτών των εταιρειών με τις εθελόδουλες κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και απαιτεί τεράστια χρηματικά ποσά ως αποζημίωσή τους, τα οποία φρόντισαν να περιλαμβάνονται στους όρους των συμβάσεων.

Μερικές από τις περιπτώσεις είναι:

Στη Βολιβία, το 1999 η Παγκόσμια Τράπεζα υποχρέωσε την κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει το νερό στην Κοτσαμπάμπα (1,5 εκατ. κάτοικοι), ως προϋπόθεση δανειοδότησης. Η διαχείριση του νερού παραχωρήθηκε στη Bechtel, και μάλιστα με ετήσιο κέρδος 16% για 40 χρόνια. Έφθασαν να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και το βρόχινο νερό και να απαγορεύουν στους κατοίκους να το περισυλλέγουν, να ελέγχουν ακόμη και τα υπόγεια ύδατα (βάσει της σύμβασης) και να κλείσουν τις ιδιωτικές γεωτρήσεις. Οι αυξήσεις των τιμολογίων έφτασαν μέχρι 300%.

Στις Φιλιππίνες η τιμή του νερού αυξήθηκε 500% μέσα σε 5 χρόνια. Το 2003 εμφανίστηκε δυσεντερία και χολέρα από την κακή ποιότητα του νερού.

Στη Νότια Αφρική, τον Αύγουστο του 2000 εμφανίστηκε χολέρα, η οποία μέχρι τον Ιανουάριο 2002 είχε μολύνει περισσότερους από 250.000 ανθρώπους, ενώ πέθαναν 300. Αιτία και εδώ η ιδιωτικοποίηση του νερού και η αδυναμία των ανθρώπων να πληρώσουν τους λογαριασμούς, η οποία τους οδηγούσε σε αναζήτηση νερού σε μολυσμένα ρέματα και λίμνες.

Όλα αυτά όμως, καθώς και πολλές άλλες περιπτώσεις δυστυχώς, δε συμβαίνουν μόνον στις χώρες του τρίτου κόσμου.

Στη Βρετανία της Θάτσερ, πρωτεργάτριας των ιδιωτικοποιήσεων, το 1989 ιδιωτικοποιήθηκαν 10 δημόσιες εταιρείες ύδρευσης, με αποτέλεσμα στα 4 πρώτα χρόνια να αυξηθούν οι τιμές 50%, ενώ τα κέρδη της ιδιωτικής εταιρείας τα 8 πρώτα χρόνια αυξήθηκαν 147%. Μελέτη του 1994 δείχνει αύξηση των κρουσμάτων δυσεντερίας σε μεγάλες αστικές περιοχές, οι επενδύσεις μειώθηκαν, απολύθηκε το 25% των εργαζομένων στις εταιρείες ύδρευσης που ιδιωτικοποιήθηκαν, ενώ η Thames Water, έχει καταδικαστεί από το 1999 πάνω από 24 φορές για παραβάσεις που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και τη δημόσια υγεία. Της έχει επιβληθεί πρόστιμο 700χιλιάδες δολάρια γιατί έριξε ακατέργαστα λύματα σε κανάλια νερού, δρόμους, αυλές ακόμη και σε σπίτια πολιτών. Όλα αυτά στη Βρετανία.

Τα σκάνδαλα είναι προφανώς σύμφυτα με το ξεπούλημα της διαχείρισης του νερού. Στη Γαλλία οι Suez και Vivendi είναι γνωστές για τους στενούς δεσμούς τους με πολιτικά στελέχη και χρηματοδοτήσεις προεκλογικών τους αγώνων, ενώ κορυφαίο στέλεχός της Suez έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση για δωροδοκία δημοσίων υπαλλήλων.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει και μια άλλη παράμετρο, αυτήν του εμφιαλωμένου νερού, που αποδίδει δισεκατομμύρια στις πολυεθνικές. O τομέας του εμφιαλωμένου νερού αποτελεί μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες και λιγότερο ρυθμισμένες βιομηχανίες, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 10%. Εταιρίες εμφιάλωσης όπως η Nestle, η Coca-Cola και η Pepsi αναζητούν συνεχώς νέα αποθέματα νερού για υπερεκμετάλλευση, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Nestle. Η θυγατρική της, η Nestle Waters διαθέτει 72 μάρκες εμφιαλωμένου νερού που παράγονται σε περίπου 100 εργοστάσια σε 38 χώρες του κόσμου. Ο τζίρος της για το 2007 ανήλθε σε 6,3 δις. ευρώ.

Όπως επισημαίνεται κυνικά σε μια ετήσια έκθεση της Coca-Cola: «όλοι μας στην οικογένεια της Coca–Cola ξυπνάμε κάθε πρωί γνωρίζοντας ότι καθένας από τους 5,6 δις. ανθρώπους πρόκειται να διψάσει εκείνη την ημέρα. Εάν το καταστήσουμε αδύνατο για αυτούς τους 5,6 δις. ανθρώπους να αποφύγουν την Coca–Cola, τότε εξασφαλίζουμε τη μελλοντική μας επιτυχία για πολλά χρόνια. Οτιδήποτε άλλο δεν αποτελεί επιλογή.

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ

Υπάρχουν και οι αγώνες τους, με κορυφαίο παράδειγμα τους ιστορικούς αγώνες στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, όπου οι κάτοικοι αρχικά αυτοοργανώθηκαν σε μια πολύ μεγάλη συμμαχία, το «Συντονιστικό για την υπεράσπιση του νερού και της ζωής» με σύνθημα «το νερό είναι δικό μας, διάολε» και αιτήματα να σπάσει το συμβόλαιο, να φύγει η πολυεθνική και να τροποποιηθεί ο νόμος για τη διαχείριση του νερού. Μετά από πολλές συγκεντρώσεις και καταλήψεις έφθασαν στην κορυφαία μέρα των κινητοποιήσεων, όπου συμμετείχαν μισό εκατομμύριο πολίτες, το 1/3 των κατοίκων της πόλης. Η κυβέρνηση προέβηκε σε άγρια καταστολή, υπήρξαν νεκροί, αλλά ο κόσμος αποφασισμένος συνέχισε με απεργίες και καταλήψεις μέχρι την τελική νίκη όπου έσπασε η σύμβαση και άλλαξε ο σχετικός νόμος. Το διάστημα εκείνο αναπτύχθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης στο λαό της Βολιβίας από 400 περίπου οργανώσεις σε όλον τον κόσμο, και κυρίως ήταν η αφετηρία για την αλλαγή της κυβέρνησης και την έλευση στην εξουσία του Έβο Μοράλες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσης είναι οι αγώνες των κατοίκων του Μακ Κλάουντ της Β. Καλιφόρνιας, που κατάφεραν να ακυρώσουν το απαράδεκτο, διάρκειας 100 ετών (!!!!) συμβόλαιο με τη Νεστλέ για εμφιάλωση των νερών του ποταμού, που θα είχε ολέθριες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, το ίδιο και στο Γουισκόνσιν. Και εκεί κατάφεραν να ακυρώσουν το συμβόλαιο. Αλλά και στην Ιταλία πρόσφατα με συντριπτικό ποσοστό οι πολίτες ψήφισαν (σε σχετικό δημοψήφισμα) υπέρ της δημόσιας διαχείρισης του νερού.

Στη μακρινή Ουρουγουάη οι κάτοικοι κατάφεραν να επιβάλουν νομοθετικές ρυθμίσεις και αναφορά στο Σύνταγμα ότι «η δημόσια υπηρεσία της παροχής ύδρευσης για ανθρώπινη κατανάλωση θα εξυπηρετείται αποκλειστικά και άμεσα από κρατικά νομικά πρόσωπα».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑΘ ΤΙ;

Η μέχρι τώρα παγκόσμια εμπειρία δείχνει πως οι αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και για την υπεράσπισή του ως δημόσιου αγαθού είναι έντονοι, σκληροί, και απαιτούν μαζικότητα και αποφασιστικότητα.

Γι αυτό, πολύ σωστά, από την πρώτη στιγμή τέθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης η κατεύθυνση ότι απαιτείται να αναπτυχθεί ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ύδρευσης-αποχέτευσης και του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου τους.

Και σ΄αυτήν την κατεύθυνση έκανε επίπονες και γόνιμες προσπάθειες. Υπάρχει δρόμος ακόμα. Πρέπει να πεισθεί η κοινωνία, αφενός μεν ότι οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης του νερού θα είναι ολέθριες για την ίδια, αφετέρου δε ότι μπορεί, αν αναπτύξει ισχυρή δυναμική, να ανατρέψει την προσπάθεια της κυβέρνησης.

Ο δρόμος της σύγκρουσης, ειδικά σε μια περίοδο σαν κι αυτήν που διανύουμε, όπου το καπιταλιστικό σύστημα και οι υπερασπιστές του δίνουν σκληρή μάχη επιβίωσης σαρώνοντας εργαζόμενους, δικαιώματα, δημόσια αγαθά κτλ. είναι αναπόφευκτος, αν θέλουμε πραγματικά να υπερασπιστούμε το αγαθό της ζωής, το νερό. Μ΄αυτήν τη λογική, κινήσεις όπως αυτή που προωθείται, να αγοραστεί η ΕΥΑΘ από τους καταναλωτές με 136 ευρώ από τον καθένα, μπορεί να μοιάζει ότι δίνει διέξοδο, από την άλλη όμως έχει τα εξής αρνητικά στοιχεία:

α) αποδέχεται ότι πρέπει να μαζευτούν 50 εκ. ευρώ, όσο ορίζει το τίμημα η κυβέρνηση, για να δοθούν στα τοκοχρεωλύσια των τροϊκανών δανείων, και μάλιστα να τα επιβαρυνθούν οι πολίτες!!! Ουσιαστικά αποδέχεται ότι πρέπει να πληρώσουμε το δημόσιο επαχθές χρέος που δεν το προκαλέσαμε εμείς, μέχρι σταγόνας!!

β) επιβαρύνει τους πολίτες, σε μια περίοδο επιβολής άδικων και σκληρών χαρατσιών, με επιπλέον 136 ευρώ, προκειμένου να αγοράσουν μια επιχείρηση που ουσιαστικά είναι δικιά τους, αφού μέχρι στιγμής ανήκει στο δημόσιο, και μάλιστα την έχουν χρυσοπληρώσει με τις συνεχείς αυξήσεις και τόκους υπερημερίας στα τιμολόγια,

γ) αδυνατίζει το κίνημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, αφού αυτή η λογική μπορεί να διευρυνθεί για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, και τελειωμό δεν έχει. Μέχρι πού είναι διατεθειμένοι οι εμπνευστές αυτής της πρότασης να επεκτείνουν την εξαγορά από το λαό των επιχειρήσεων;

δ) στερεί πολύτιμο χρόνο από την ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αφού αναλώνεται στην προπαγάνδιση μιας άδικης πρότασης, την οποία οι άνεργοι, οι μερικώς απασχολούμενοι, οι απολυμένοι, οι συνταξιούχοι και όλα τα υποζύγια μιας δυσβάσταχτης πολιτικής κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υιοθετήσουν.

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ. ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Το Μάρτιο του 2009 πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το «Εναλλακτικό Φόρουμ για το Νερό», παράλληλα με το «Παγκόσμιο Φόρουμ για το Νερό», αυτό των εταιρειών, που έγινε για 5^η χρονιά.

Αντιγράφω από τη διακήρυξη των κινημάτων: «…επιβεβαιώνουμε και ενισχύουμε όλες τις αρχές και τις δεσμεύσεις που αναφέρονται στη διακήρυξη του 2006 στην Πόλη του Μεξικού: υπερασπιζόμαστε το νερό ως βασικό στοιχείο της ζωής στον πλανήτη, ως πρωταρχικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Επιμένουμε ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί η αλληλεγγύη μεταξύ της τωρινής και των μελλοντικών γενεών. Απορρίπτουμε όλες τις μορφές ιδιωτικοποίησης και διακηρύσσουμε ότι η διαχείριση και ο έλεγχος του νερού θα πρέπει να είναι δημόσιος, κοινωνικός, συνεργατικός, συμμετοχικός, δίκαιος και όχι για να παράγει κέρδος. Καλούμε για δημοκρατική και βιώσιμη διαχείριση των οικοσυστημάτων και τη διασφάλιση της ακεραιότητας του κύκλου του νερού μέσω της προστασίας και της ορθής διαχείρισης των λεκανών απορροής του περιβάλλοντος……..

Ταυτόχρονα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε την οικονομική και οικολογική κρίση. Δεν θα πληρώσουμε για τη δική σας κρίση! Δεν θα σώσουμε αυτό το ατελές και μη βιώσιμο μοντέλο που μετέτρεψε: ανυπολόγιστα ιδιωτικά έξοδα σε τεράστιο δημόσιο χρέος, που μετέτρεψε το νερό και τα κοινά αγαθά σε εμπορεύματα, που μετέτρεψε ολόκληρη τη φύση σε μια δεξαμενή πρώτων υλών και σε μια ανοιχτή χωματερή.».

Ας τους ακούσουμε….

 

*Για τη συγγραφή του άρθρου αξιοποιήθηκαν πληροφορίες και στοιχεία από σχετικά ρεπορτάζ στο διαδίκτυο και άλλα μέσα ενημέρωσης