Γειά σου σύντροφε…

Από Respentza

Σε κάποια πλατεία της πόλης, σ’ ένα τσιμεντένιο πεζούλι, βλέπω εδώ και αρκετό καιρό, να κάθεται ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Η ηλικία του είναι μεταξύ 75 και 80, ίσως και παραπάνω. Τα μαλλιά του, όσα φαίνονται από το καλυμμένο κεφάλι του, είναι μακριά και λευκά. Τα ρούχα του, συνηθισμένα. Φτωχικά αλλά σχετικά περιποιημένα. Μπροστά στα πόδια του, έχει ένα κουτί με αναπτήρες. Με μια λίγο τρεμάμενη αλλά σταθερή φωνή, επαναλαμβάνει κάθε τόσο:
-Τρείς αναπτήρες, ένα ευρώ… Τρείς αναπτήρες, ένα ευρώ…

Καταλαβαίνεις αμέσως, ότι δεν είναι ένας ζητιάνος. Δεν παρακαλάει, δεν βάζει διάφορες …σάλτσες, για να …στολίσει την όποια ανέχεια μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην ηλικία του να κάνει αυτό που κάνει, δεν είναι βρώμικος με διπλομπαλωμένα ρούχα… απλά κάθεται εκεί, και διαλαλεί με αξιοπρέπεια, αυτό που πουλάει…

Στο κεφάλι του, φοράει ένα παλιοκαιρίτικο στρατιωτικό δίκοχο. Καρφιτσωμένο πάνω του, ένα μεταλλικό έμβλημα με ένα «Δ» και κεντημένες άτεχνα γύρω-γύρω με άσπρη κλωστή, 4 λέξεις… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ…

Τον πλησιάζω και επαναλαμβάνουμε (σαν καλημέρισμα), τον ίδιο διάλογο, κάθε φορά:
-Γειά σου, σύντροφε…
-Γειά σου, σύντροφε…
…καθώς εκείνος μου δίνει 3 αναπτήρες κι εγώ του δίνω το αντίτιμο…

Δεν είμαι αυτό που λένε «πονόψυχος» και συνήθως, με αφήνουν αδιάφορο οι ζητιάνοι ή οι υπαίθριοι πωλητές. Επίσης, δεν είμαι απ’ αυτούς «…που θα επιθυμούσαν η Ελλάδα μετά το ’49 να γίνει …Βουλγαρία», όπως κάποιοι –χαιρέκακα- σχολιάζουν και στο δικό μας blog. Ούτε βέβαια –κάποτε- φανταζόμουνα ότι η Ελλάδα θα ήταν αυτό που είναι σήμερα… και, τέλος πάντων, δεν είναι η στιγμή να κρίνουμε τέτοια πράγματα ή να κάνουμε αναλύσεις…

Τα γράφω αυτά απλά, γιατί σήμερα Τρίτη 23 Μαρτίου 2010 και γύρω στις 10 το πρωί, δεν είδα το …σύντροφο στο γνωστό τσιμεντένιο πεζούλι του… κι ήθελα σε κάποιον να το πω…
Γύρισα στο σπίτι και ταραγμένος –και ανεξήγητα θυμωμένος- άνοιξα ένα συρτάρι του γραφείου μου, που είναι γεμάτο …αναπτήρες. Καθόμουνα και τους κοίταζα για ώρα… Αυτά…